rumuz…derdest hicran
/bakkaaaalll
birazda bana bak/kaalll/
çýkýnca kirpiklerin güneþe
gözlerin keserdi gülüþümü
ölümlü dünyanýn
seyirlik güzeli
bakla falýnda çýkmýþ bir hayatýn
kalpten anahtarý asýlýydý
boynunda
okul kaçkýnýydým
uyandýðýmda koynunda
bir zabit asýlýydý duvarýnda
kenarýna iliþtirilmiþ
kilitli kalbi görünce anladým
çakýrým benim
diye öptüðün gözbebeðimde
zabitin yol haritasý saklý
yýkadýn
pakladýn
demirbaþ karyolanda sakladýn
yedi yaþýmda okyanusu gördüm
gamzelerinde
ne çok adamlar boðuldu
handelerinde
rumuz…cýmbýz payidar
/tümbede tüm
dinledi götüm/
makara elinde
saçlar belinde
yüksek topuk gururu
hafif meþrepliðine eðlence
kýldan tüyden aldýðý intikam
kaþlarýna yandýðý göçmenin
kaderiymiþ
kederin sinmiþ
tükürdüðün her iplikte
kendine ait doðrularýn vardý senin
asla vazgeçmediðin yanlýþlarýn gibi
ne varsa salladýn hayata
hayat beni sana saldýðýnda
derdest hicranla ah’laþýyordunuz
ayný makamda
çocuktum
ilk beyazýmý kopardýðýnda
her þey kara ile baþlarken
beyaz payidar kalacaktý
yaþlandýðýmda
rumuz… kambur gönül
/gönül..gönül…nerede kocan
sýrtýmda ya iþte kocaman/
korkuyla baþlamýþtý
senle aþkýmýz
kambur yazmayý öðrendiðimde
defterime ilk sen yapmýþtýn
kenar süsünü
kalp gözümün gönülü
iðne iþine
týð iþine
çeyiz yaptýn
gelinlik giymiþ çirkinlere
bu þehrin kehaneti kýskandý seni
sen yazdýn çýktýðýn yolda
çýkýntýnýn kaderini
gönlümün nabzý kendine ait güzel
gün
sýrtýmda sensizlik kamburu
gönül
kamburun çýkýntýsý...