Adı Olmayan Şiirler - 34

Hayat,
dibe vurduðunda boðulduðun bir su damlasý gibiydi.

Çýrýlçýplak ve deliksiz bir uykuda dalýndan kopan dut tanesi misali konardý sinekler yarýnsýzlýðýn orta yerine.

Kendi nefesinde susan rüzgarýn yanaðýna dokunan yaprak gibi öksüz ve tek baþýnaydý terki diyar mutluluklar.

Nasihatler veriliyordu, aðaç kurusu yangýnlardan mal kaçýran kýrk haramilerin Alaaddin’i ile.

Postunu kapý eþiðine sermiþ krallarýn halifesi oluyordu aþk denilen illet.

Kocaman sevinçlerden ansýzýn uyandýrýyordu sivrisinek ýsýrýðý ve acýsý okyanus suyu ile gidiyordu.

El aðzýna düþerdi kimliðim ve bir çocuðun gözyaþýna terk ederdim sevgiliyi, sevgiden mahrum çýplaklýðýmla...

Hoþçakal, baþlangýcýmýn ürkek tutkusuna sarýlý kalan

Hoþçakal, seni seviyorum kelimesini boðazýma düðümlediðim

Hoþçakal, ansýzýn gidiþimin masum yalaný

Hoþçakal, uyandýðýmda yastýðýmda terinin kokusunu unuttuðum zaman

Hoþçakal...


Sosyal Medyada Paylaşın: