KEHRİBAR

Tüm yükümü sana yükledim kehribar:
Parmak izlerim kayboldu,
silindi sana her dokunuþta,
emanet býraktým kimliðimi habbelerine.
Tüm marifetimi sana sakladým kehribar:
Nakkaþý oldum her bir habbenin.
Dondurup eþkimi,
karanlýkta biriktirdim birer birer,
donmayan yaþlara dizdim sonra...
Sonra kendim dizildim yola,
yol oldum yaþlar kadar,
yolcu oldum taþlar kadar.
Yol ben, yolcu ben...
Yaþ benim,
donan taþ benim kehribar.
Ayak altýnda ezilsem
yahut bir alna yazýlsam kime ne?
Derdimi sana döktüm diye
payýna mesuliyet çýkarma.
Þýklamana bak kehribar.
Dert de benim derman da...
Sana ne?
Sararmýþ benzine
en parlak gümüþleri iþlesem,
tel tel sarsam her zerreni
güzelliðine bir þey katamam.
Ýncinirsin her kakmada kehribar.
Sen olduðun gibi kal,
gümüþe bezeyip susturmayayým
habbelerin sesini.
Çünkü senin þýklayýþýn
yanlýþ yaptýklarýmý izahým,
yapamadýðým doðrulara eyvahým.

Tesbih demiþler sana kehribar:
Sübhan’ý zikre en çok yakýþan,
nurun imbiði bir vazife.
Ben kaside diyeyim sana kehribar.
Beyit sayýn otuz üçle doksan dokuz arasý,
Sübhan’ý övüþün gönüllerin çýrasý.
Dünyaya sövgü dolu kalbimi
þýkýr þýkýr parçala kehribar.
Parçala ki dünya sövgüsü
Hak övgüsüne dönsün yavaþ yavaþ.
Þýk-lâ kehribar þýk-lâ!
Senin sesin þýk, þýk, þýk...
Benim nefesim lâ, lâ, lâ...
Þýk-lâ kehribar þýk-lâ!
Güneþi bulup da yansýtmak için
gece dehlizi ruhuma
sallan ekseninde kehribar.
Aynam ol kehribar,
yansýt ýþýðý gözüme.
Aksýn parýltýnla yaþlarým avuçlarýma.
Aynam ol deyiþim güneþe olan hasretimden.
Sen aynam deðilsin kehribar,
aynýmsýn benim.
Sen topraðýn altýnda ezildin asýrlarca,
ben topraðýn üstünde...
Seni aradýlar üste çýkarmak için,
beni aradýlar gömmek için.
Farkýmýz sadece buydu kehribar.
Sen cevher olsan da ben toprak olsam da fark etmez,
kavuþacak ellerim ve donmuþ reçine.
Kavuþsun ellerim ve ellerimde þýkýrda,
çünkü senin þýklayýþýn
göz kapaðýmla sakladýðým günahým.

Damla demiþler sana kehribar.
Aþýðýn gözünden mi damladýn,
sevgilinin yüreðine mi damladýn?
Söylesene;
düþüp düþüp de
kaç yürek daðladýn?
Rol yapmayý býrak kehribar!
Çam sakýzý kokan avuçlara
çoban armaðaný deðilsin sen.
Delikanlýnýn elinde salýnýp durursun.
Deliliðine vesile,
coþan kanýna sebepsin.
Hakikaten, nesin sen kehribar?
Parmaklar arasýnda raks ederken baþka,
vird olup iþaret parmaðýnda bir velinin
kalbi gümletirken baþka...
Sýkma demiþler sana kehribar.
Söz dinle iþte,
sýkma ruhumu, daraltma.
Amber demiþler sana,
misk ile yarýþýrsýn.
Maralýn yüreðinden mi gelir kokun
yoksa bir okyanus esintisi mi?
Ben sana cennetim diyeyim kehribar.
Güneþ vurduðunda
ýrmaklar akar senle,
kuþ sesleri sarar her yaný.
Irmaðýn üzerinde ben, avuçlarýmda sen...
Irmak dursun, kuþlar sussun.
Yalnýz þýkýrtýn duyulsun kalplerde,
Çünkü senin þýklayýþýn,
"Belâ" haykýrýþýyla
sela çýðlýðý arasýnda kalan âhým

Ahmet Yaman
Sosyal Medyada Paylaşın: