İki Nemrut’a Triyole
Ýki Nemrut tanýdým ben, biri sensiz biri senlen....
Gerçek deðillermiþ de resmeder gibi düþlerimi,
Ýþte bak uzanýyor eteklerde dað köyleri....
Ve dolanýyor, hiç bitmezce, o çamurlu patika....
Ýki Nemrut tanýdýn sen, biri bensiz biri benlen....
Evrenin ilk anýndan beridir vaaar idi onlar,
Onlar kim mi? Eli çamur, yüzü çamur çocuklar....
Ve o yan bu yan kaçan, koyunlarý kuzularý....
Ýki Nemrut tanýdým ben, ayný anda hepi birden....
Ýnsanlar kadar açlar deðil mi ki onlar da....
Kurt ulur çakal ulur çoðu zaman daðlarda....
Ve uyuyamaz gece, yabansa bur’da insan....
Ýki Nemrut tanýdým ben, doruklarý kar ilen....
Tutuklaþýr kentliler, yorulur ayaklarý,
Yük olur sýrtlarýna, kentte býraktýklarý,
Baðýrarak konuþurlar, çýð olur tüm etekler....
Ýki Nemrut tanýdým ben, kýyýdan deðil taaa derinden....
Baþýmý býraktým ikincisine, tam da yanýna tanrý baþlarýnýn,
Bacaklarýmý verdim birincisine, yýkanýrken ýlýkçana suyunda o daðýn,
Olduðum yerdeyim artýk, ne geri ne ileri....
Ýki Nemrut tanýdým ben, ýrakçasýna gözlerden....
Þimdi ben, yekpare bir bedenden ibaret, þimdi ben, yürüyemez, düþünemez þimdi ben....
Þimdi ben bu kentte, bir küçücük gövde, seyirlik bir ucube, ikiz kulelerden, pencerelerden....
Þimdi ben ne kaçabilirim senden, yetiþebilirim ne de sana....
Ýki Nemrut tanýdým ben, kolsuz baþsýz, yekpare beden....
Þimdi ben, atamam uzaklara adýmýmý, anlatamam derdimi sana, dilim yok, yok boðazým....
Þimdi ben, düþünemem seni, düþ göremem, türkü de yok.... Yok ki aðzým....
Þimdi ben, hepten düþsüz, pusatsýzým daha çok....
Ýki Nemrut tanýdým ben, ne idiler bilmeden....
Þimdi sen, fesleðende kardelende topla beni; fesleðenlerinde, kardelenlerinde Nemrutlar’ýn....
Þimdi sen, düþlerini kar suyuma doðayým, okþa beni dünkü gibi, uzaðýnda insanlarýn....
Þimdi sen, taþý beni þifa için daðlara....
Ýki Nemrut tanýdýn sen, tahta kapýlý evlerden....
Þimdi sen, baþ ol bana, düþünmem için seni tekrar, düþ için, türkü için, derdim anlatmak için....
Þimdi sen, bacaðým ol, götür beni doruklara, bir varayým göreyim bir, gözüm olsun gözlerin....
Þimdi sen, bana býrak, yýldýzlar toplamayý....
Ýki Nemrut tanýdýn sen, okunuyor gözlerinden....
Ne arasýn uzaklarda, karlý doruklarý onlarýn, ne arasýn düþtenmiþçe dað köyleri, çocuklar....
Çýkarmayasýn bereni, o dað kokulu bereni.... Unutmayasýn sakýn, aðlar belki bu daðlar....
Þimdi biz, dünkü gibi gelincik toplayalým....
Ýki Nemrut, yüreðimde iki ateþ parçasý....
Boðaziçi Üniversitesi, Ýstanbul, 2001
Kaynak: Gezgin, U. B. (2007). Gezgin Þiirleri (2000-2005) [Gezgin’s poetry]. Lulu.
Sosyal Medyada Paylaşın:
UlaşBaşarGezgin Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.