“Ýçimde kaç kiþi varsa-þimdi hepsi sensin!
Keþke sen herkes olsaydýn da, korkmasaydým hiç kimseden...”
Sormadýn ki ve bu yüzden hikâye baþladý:
Sandýklar dolusu senaryolar yazýlýrken,
Yazarlar, þairlere saldýrdý... Ortalýk karýþtý!
(susmadý hiçbir kalem; harfler boyun eðmedi, hiç!)
Keþke “sen” herkes olsaydýn da, yaþa(n)masaydý acýlar...
Ve sen buna raðmen, susmayý çýðlýk bildin!
Sessizliðin rüzgârlardan çalýnmaydý... Gördük bizde,
Martýlar denizin derinliklerine kaçarlarken de,
Sen susmayý, kimsesizlik sandýn... Söyle(ye)medin!
- oysa sen içimdeki en güzel duygularý kaçýrýrken, ben “sen” olmuþtum...
Hikâye bitmedi, daha...