İçimdeki Ben / İnsanlık Borcum

uyanýrdým vapur düdükleriyle
Haliç manzarasýna karþý gerinirdim penceremden
ne koktuðunu bilmezdim o zamanlar
derin derin çekerdim içime
mutluydum
gün doðmuþtu ya
o yeterdi bana

bir dilim salçalý ekmek eþliðinde
kýrmýzý karyokalarýmý kuþanýp
Haliçe doðru koþardým
düþe kalka
ekmeðime ortak olurdu karýncalar
diz yaralarýmý çamur sarardý
uzaktan bir martý
yere düþen kýrýntýlara sorti yapardý

Haliç kýyýsýnda sallanýrdý sallar
ince býyýklý Hasan Amca
her zamanki yerinde
kemikleþmiþti nasýrlý elleri
kolay deðil tabii ki
kürekleriyle yarýyordu
kara çamurlu deryayý

her seferinde parasýz binerdim
bakardý garip garip
boynunu büküp hafifçe sümüðünü çekerdi
gözleri yaþarýrdý bazen
rüzgardan sanýrdým
acýrdým

paralarý toplardým
içimden gelirdi
saymazdý bile
yakasý kirli ceketinin
ceplerini karýþtýrýrdý
bulup yirmibeþ kuruþ uzatýrdý
-karþýya geçince simit al- derdi
alýrdým
yarýsýný ona verirdim
almazdý
kýzardým
býrakýp salýn kenarýna kaçardým

Karaköy köprüsüne kadar
güle oynaya koþardým
yarým simitimi bitirmeyip
cebimde saklardým
çünkü balýk-ekmek kokusuna dayanamazdým
buzlu su satan arkadaþým vardý
çiþi gelince tezgahýný bana býrakýp giderdi
sattýðým sulardan pay alýrdým
her seferinde Hasan Amcaya borcumu öderim
diye hesap yapardým

ezan sesleri duyardým
bilmezdim öðlen mi ikindi mi
acýkýrdým
yarým simit iyi gelirdi
su nasýlsa beleþ
lakin yok mu þu balýk kokusu
yutkunurdum
yorulurdum

özenirdim balýk tutmaya
keþke oltam olsaydý
üç bardak su parasý vardý cebimde
kaç paraydý
ha tamam onbeþ kuruþ
düþünürdüm
üç simit parasýydý bir oltanýn fiyatý
on beþ bardak su satýnca alabilirdim
Hasan Amca aklýma gelirdi
vazgeçerdim
borcumu ödesem bana yeterdi

gün minarelerin ardýna gizlenirdi
geri dönerdim
hava kararmadan evde olmalýydým
geç kalmama kýzardý babam
Haliçin kýyýsýnda beklerdim Hasan Amcayý
asla baþka sala binmezdim

sýrtýndan tanýrdým
hatta salýný bile
kürek çekiþlerini de
yanaþýrdý
birer birer inerdi yolcular
gözgöze gelirdik
hadi gel der gibi baþýný sallardý
mahcup bir gülümseme olurdu yüzümde
sevinirdim
sol elim cebimde
on beþ kuruþ avucumda

utanýrdým
bakamazdým yüzüne
karþý kýyýya yaklaþýnca
usulca düþürürdüm paramý
kimse görmezdi
acaba bulunca
benim býraktýðýmý anlar mý

inerken Hasan Amca seslenirdi
-hey çocuk
yarým simidin bende
kurudu
acýkmýþsýndýr
al
eve giderken gevele-

alýrdým
üzülürdüm
aðlardým
gözyaþlarým ýslatýrdý simidimi
yiyemezdim
sokak köpeklerine verirdim
dost olurdum

hemen büyümek isterdim
para kazanýp
çocuklara olta almayý düþlerdim
kendi balýklarýný kendileri tutsun diye
avunurdum
eve gidence tatil kitabýmý çalýþýrdým
"adam" olmalýydým

olabilirim
bir insanlýk borcum var
Hasan Amcaya
adam olunca
insanlýk yapýnca
belki birazýný
ödeyebilirim

Ferzan TOMRUK

Sosyal Medyada Paylaşın: