Yerle bir oldu yerim yurdum… Ne olduðunu anlamadan Aþk vurdu tüm sensiz duygularý… Savurdu acýmasýzca hayatýn boþluklarýnda...
Amânsýz, apansýz, Çalmadan kapýyý giriverdi Ýçeri öylece, bir hýþýmla… Ne ben býraktý ne sen, yok etti her þeyi… Yüreðine sýðýnmak istedim Son çare… Diyemedim bir türlü Aç kapýyý ben geldim sana diye… Yüreðine bir güvercin misali süzülemedim pencerenden… Yine kaldým bu tufanda dýþarýda…
Bir sensizlik, çaresizlik sardý Her zerremi, gözlerinde Görmekti tek umudum bendekini… Sûkutta saklý aþkýmý bulup Gün ýþýðýna çýkartmandý hapsolduðu O zift kaplý hücrelerden… Suskun sevdamýn yakarýþlarýný duymandý… Duyarsan belki beni, Hazan bahara býrakýrdý yerini… Sevgi ektiðim o çorak topraklar Aþkýn zulmüne uðramazdý bir daha… Aþkla büyürdü beyaz güllerimiz… Hiç yara almadan, kan dökmeden yüreðe… Yaz ortasýnda yaðan karlar zamansýzca gönlüme, Dönerdi belki kendi yurduna…
Yüreðim, çaresiz bir umutla kanat çýrparken karþýnda… Gözlerim gözlerine deðdiðinde, Sevincinden eli ayaðý dolaþýrken birbirine… Sesin yankýlanýrken her an yüreðimde, Ses sanki ben seni duyayým diye yaratýlmýþken… Bakmak ben gözlerini göreyim diye varken… Ne duyar saðýr yüreðin yüreðimi, Ne görür âmâ gönlün gözlerimi, Ne de bilirsin benden olan, Bu kimsesiz, yurtsuz, sensiz, Aþk vurgunu biçareyi…
Olsun, Olsun be sevgili… Sen bilmesen de, ayazda býraksan da beni, Savursan da senden yoksun diyarlara Vazgeçmem, o gözlerini Bir kerecik olsun gördüm ya… Vazgeçmem bu tufandan, yangýndan... Aþktan, aþkýndan, senden… Ben seni, hayaline bürünen düþlerimde sevmiþim… Kül etsen de, düþlerinle öldürsen de kibritçi kýz misali… Vazgeçmem yine de bu saklý, sana sürgün sevdadan…
Bende: Baðlanmýþ olan, köle, esir, hizmetçi…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Zümrüdüanka_ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.