Hüzün çiçekleri
tenhasýz ruh içinde
bir daha akarsa hüzün çiçeklerim
gök gürlemesi saðanaðýn dilindeki küfre
aldýrma yüreðim
dað ðöðsü soluðuyla dolanýrsa penceremde
ay ýþýðý
parçalanan sessizliðin cama yanaþan alýnlarýnda
sakýn titreme
gün içinde görünmeyen sessizlik
her vaktim benim
ne ki ölüm...
çýlgýn yalnýzlýðýn dudaklarý ýsýrýrken
kýrýk sözcükleri
rüzgarla zýtlaþmaya kalkma
yoksa
zorlu yolculukta aklýma göç düþüyor
dar sokaklarýn kalbinden içiyorum su
sönmesin ince ýþýklarým
kimliksiz aynalarda
suskun coþkunun kahkahasý gülerken ruhumda
akþamüstlerine sýrnaþýk gözyaþlarý döker sevda çekirdeði
soyunan masaldan çatlayýp
hüznün uðultu tohumlarýyla
savrulurum
teyelledim ben hayatý
sabýr telimin uçurum boþluðuna
sonra
dokundum kalabalýk gözlerle tenlere
günlerin kuraklýðý çentik atmaz artýk
yamaçlarýma
onca diken
yeþeren bir aðaçtan
elmamý koparabilirim artýk
dalgýnlýðým silkeler kýrbaç yardýmýyla
gecenin siyah hýrkasýný
kokusu gidecek ayrýlýklarýn saatine
yakýþmaz gitmelerim
boþuna deðil
batýp batýp çýkarken direncin köpüðünde
zahmetlerimin derinliði
yosun kaplamaz gözlerim
ne ki ölüm
çýð bir sözcük aðzýmda
ertelenerek iþlenen güne
ki
kaç zaman sancýsý baþýmda
yorgundu
çarpýþýnca ömrümün en güzel yerinde
kýrýlan kýlcal damarlarýmda
çýðlýðýmý üzerinde yakaladým
üþüdü denizlerle birlikte mavi gözyaþlarým
...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.