geç kaldým diyordu güneþ doðmaya yýldýz parlamaya kuþlar uçmaya
kaç var sabaha uyanmaya geç kaldým diyordu gözlerin pýrýltýsý çiçek
aðýr, kaðný deðin aðýr bir gün uyukluyordu haziran nisan’a aþýk kýrk ikindi yaðmurlarýný çalmýþ serpiyordu, uyanmaya çalýþan insana çoktan yol almýþtý erkenci yolcular herkesin farklý bir yolu duruþu vardý her açýlan pencerede baþka baþka bakýþlar deðerlendiriyordu günü
gün alacaðý ölçüde dolmuþtu aðlamaya yakýn gülmeye mesafeli bir dokunsa patlayacak þiþirilmiþ bir balon
iyi biliyordu gün herkes önce kendine uyanýk kaldýracaðý þeyleri istiyor zamandan taþýyacaðý kadar mutluluk ve keder uzak olsun diyordu hüzün herkes döksün eteðinden silahý yaþamaya geldik bu ýþýklarý sürekli kýsýlan dünyaya
bizden öncede yaþayanlar vardý bakýn onlara hiç yaþamamýþlar sanki hiç uyanmamýþlar
umutlu günlere kalan ne?..
11. 06. 2015 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.