DIRAM

Izdýrap denen þeyi, bilmezdim bir zamanlar.
Oysa,þimdi benimle, o sonsuz ýzdýraplar.

Dünya,çile dünyasý, hayat sanki bilmece,
Üç hecelik yalnýzlýk, gönlümde binbir hece.

Ne tufanlar yaþadý, þu aðýrlaþan beden,
Yýllarým oldu önce, beni terk edip giden.

Bu avare benmiyim, bu baþý boþ beyhude ?
Nice imtahanlara hazýrlanacak günde.

Bilmem ne zaman biter, bu kayg, bu viranlýk ?
Günlerim zýndan oldu, gecem bin kat karanlýk.

Ömrüm mindere çýkmýþ, zamanla güreþmekte,
Ne çýrpmadan haberdar, nede künde bilmekte...

Ne umutla bakardým, ufkuma,afakýma,
Þimdi ayný gözlerle, aðlarým hüsranýma.

Ne zaman alýþacak ? ah (!) bu zulmete gönlüm.
Ne zaman tükenecek ? ölüm üstüne ölüm !

Fazla sürdün ey gece, bu kadarý da olmaz !
Sor bakim afakýna, bu güneþ neden doðmaz ?

Sussun artýk hayaller, konuþmalýdýr gerçek.
Zaman terazisinde, yine hep ayný ölçek.

Kendini kayalara vuran dalgayým þimdi,
Çünkü, bu çile bana, sanki zembille indi...

Mutluluk deryasýna inmiþ perdeler tek tek,
Ne büyük cefa imiþ, mutluluðu görmemek.

Artýk gönlümde kopan fýrtýnalarda durdu,
Þimdi,bu bedbaht gönlüm, sanki harabe oldu.

Bir parça tebessüme þimdi candan hasretim.
Þu çile dünyasýnda, mutlulukta mý yetim ?

Ýbrahim ÖNÜÇ
Sosyal Medyada Paylaşın: