İnan-mamak
Taþýmýyor artýk beni bulutlar,
Pazarlar kurulmuyor kentlerde,
Çocukluðum ceplerimden düþüyor,
Biraz da gülüþüm parklarda.
Ýnanmýyoruz yaðmurun ýslattýðýna,
Belki de yuvarlanýyoruz yukarýya doðru,
Bir ayaðým yalýn, bir ayaðým yer gibi,
Ýþte darmadaðýnýk kuþlardan gökyüzü.
Belki de en inançsýz benim sevgilim,
Yaþamak ne deðildir en çok onu bilirim,
Üstüm baþým toprak, üstüm baþým toz içinde,
Oysa ben de geçmiþtim yeþilin önünden.
Bir tek ikimiz kaldýk sevgilim kelimelerin önünde,
Doðum günlerinde yakalýyoruz kelebekleri ikimiz,
Uykumuz bölünüyor telaþ komþumuza kadar,
Numarasý küçük bir ayakkabýdýr ayaklarýmda hayat.
Ütüsüz gömlekler doðuyor her gün üzerimde,
Perdeler dalgalanýyor, içim görünüyor,
Huysuz atlar kovalýyorum neþemde,
Ýnanmýyoruz ertesine, ertesi güne.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.