Sandým ki þu gök çöktü; yaðýz yer de delindi. Söyler mi tabîat; niye birden küsüvermiþ? Haykýr yüreðim! Þarkýlarýn kanlara sindi; "Sevdâ...Yine sevdâ...Yine sevdâ...Yine sevdâ..." Haykýrmada elbet ama artýk sesi dindi, Söyler mi tabîat; niye hicrân süsü vermiþ? Sandým ki akan gözyaþý yaðmurla silindi.
Dünyâya hayat salmýþ aðaç gövdeden olmuþ. Bitmez dünü, gelmez güne ekler de dururdum. Bir ses duyarým, sanki gönüllerce duyulmuþ; "Hasret...Yine hasret...Yine hasret...Yine hasret..." Bir bülbülü, hiç sanma, o güllerce duyulmuþ. Bin bir gece; bir gündüzü bekler de dururdum. Doðmak ve ölüm; ortasý tek çizgili yolmuþ. Sosyal Medyada Paylaşın:
Muhammet Gezer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.