Enkaz

Sarsýldým.
Ruhumun bölünmez bütünlüðü yýkýldý.
Hiçbir zelzeleye, hiçbir tuðlasýný kurban vermeyen binam,
Þimdi yerle yeksan.
Mekansýzým.
Ellerimde yer yer hissizleþen dokular,
Ateþe deðsem acýtmýyor sýzým.
Yine bir akþam, içeride çocuk cývýltýlarý.
Uzaktan, boðuk iniltiler týnýsý.
Bir müddet dinliyorum,
Yusuf’un kuyusunda soðuk nefesime karýþan ay ýþýðý,
Kendime ihanetimin yakalanýþý.
Böyle iken,
Soluk almak istemiyorum.
Duvarlar yýkýlýyor, toz toprak içinde varlýk aynasý.

Bazen bir anne dev oluyorum,
O koca cüssemi kuyudan çýkarýp.
Affet diyorum, baðýþla kendini.
Olmuyor,
Zannedersem cezasýna paha biçilemeyen suçum ben.
Kuraklýkta ben varým,
Zannedersem, dolu ile yaðan ben.

Hâþâ, sitem etmem.
Kellemi býraksam Kerbela’ya,
Yine de âh etmem.
Ýtirazým bana,
Peþin hüküm veriyorum azizim!
Kime, ne kýzýyorum?
Madem divan kuruldu,
Evvela ben/in bana ettiklerinden hesap sorulsun.
Günahsýzdý zelzele.
Suretti yýkýlan, toz toprak ben/dim.
Bendim daðýlan, daðýtan ben/dim.

Saygýdeðer muhasip!
Rica ederim karýþma,
Bu benimle, benim aramda,
Sen/de kalsýn kurallar.
Adalet sen/den yana.
Neme lazým gülmek?
Çözümsüz bu muamma.
Bilmenin hesabý var.
Cehalet lazým bana.


Sosyal Medyada Paylaşın: