Hayat suskularý yüreðime peyda etmiþ, garip bir alem Elvira. Tövbesi bozulmuþ intihar gibiyim; Hep iyi niyetlerimden örselendim. Merhametimden vuruldum bir kuþluk vakti. Aþk istilasýna uðrayalý yüreðim, arýndým ve duruldum. Günahýmý örtecek kýyamet arýyorum. Bütün þiirler bize benzesin istiyorum. Sen kadar hain, ben kadar masum.
Kirli penceremden seyrediyorum üzerime devþirdiðin çirkin eylemi. Kökünden kurumuþ nehir gibi; Dev bir aðacýn dibine gömdüm öksüz düþlerimi. Dertten durulmuþ kahýr misali, Kelebekler kesti bileklerimi. Hiçbir iþe yaramayan ellerimle yazýyorum bu satýrlarý. Miadý dolmuþ ölgün hisler yaðmaladý benliðimi. Ýflah olmayan gönlümün yorgunuyum. Ruhumda, yetim bir çocuk hýrpalanýr durmadan. Düþ kaçkýný yollarýn, umut sürgünüyüm.
Sen de görüyor musun Elvira? Bu odanýn göðü ne kadar yakýn ellerime. Dokunsam yýldýzlara, ellerimi yakacak; Uzatsam parmak uçlarýmý, dünyaya þiirler asacak. Yýllardýr özlediðim bir adam var. Adý düþünce dilimin ucuna, bütün iklimlerin deðiþtiði, Vuslatýn bilmem kaç milyon kilometre uzaðýma düþtüðü, kalbi buz kesmiþ bir mezar taþý sanki. Biliyor musun; Çocukluðumu en çok o kanattý, Umudumu yarý yolda býraktý. Beni yeryüzünde, en çok o aðlattý. Hayatýmý ellerimden çalan bir adam var. Sesim, sesine küsmüþ bezgin bir melodi þimdi. Sokak lambalarýnda görünür gölgesi. Nem düþmüþ odamýn duvarlarýnda gezinir hayali. O gitti; omuzlarýma bindi dað gibi hasreti. Savruldum poyraz misali. Bedenim, sanki yersiz yurtsuz bir mülteci. O gitti; gücüm bitti.
Girdiðim hiçbir gönülde barýnamadým. Dost pazarýnda, haraç mezat satýldým! Yeri geldi sana da yaranamadým. Hiç kimseye eðilip bükülmedim amma; Dik durmak için, çok aðýr bedeller ödedim Elvira. Kaç kez can verdi sanýyorsun, diriler ölümüme. Kaç arþýn yürüdü ayaklarým, kendi cenazeme. Ömrümün en koygun acýlarý deðerken el deðmemiþ yüzüme; Ýçim sökülürcesine, ne çok kahkahalar aðladým bilemezsin. Uzadýkça gece, caným çekilir tenimden. Yokluðuna yelken açmýþ yüreðim, aç martýlarýn pençesinde. Ebabil kuþlarý döner baþýmda. Asýk yüzün, kükreyen sesin, azýlý bir düþman gibi durur karþýmda.
Dayan diyorsun, dayanayým da. Hayra alamet deðil hallerim. Ben yaþarken nefesi kesilmiþ bir hiçtim. Cesedime, kefenimi kendi ellerimle biçtim. Kimin kalbine dokunduysa, yandý düþlerim. Bir kelebeðin ömrü kadar, kýsaydý gülüþlerim. Þimdi yetimiyim bu aþkýn. Mýrýldandýðým bütün þarkýlar yarým, þiirlerim yarým, ben yarým kaldým. Kitaplarým tozlu raflarda mahsur. Sýrtýmda dost yaralarý! Saçlarýmda ihanet örülü, yeryüzünde eþgalim kayýp. Artýk, kendime dahi yer yok yüreðimin avlusunda. Sen bile beni tutamazsýn Elvira.
Kevser Baysal Ekim’ 2020 Köln Sosyal Medyada Paylaşın:
Kevser BAYSAL Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.