açmayan çiçekde ’gün’ gibi,
nefsinde kokusuz;
bu bende ki,
kalbin sahibi..
o kadar da sarhoþ olamayýz,
mey’ den bahsediyorsan;
aþk olur yalnýzlýk,
sende kaybolmak;
yýllarý eskitip,
grinin tonlarýnda birikip,
gözlerinden öpmek;
her zamaný ’ geliþin..
sen’ li , ben’ li baþlýyor,
her yolculuk,
eteginde ki þehrin,
sokaklarý bunca kalabalýk,
açmayan çiçeðin;
dalýndan rüzgar topla,
þiirleri, saçlarýnda uyut,
duyacak kadar ömrün
yaþayacak kadar;
yüreðin varsa...
#sis ve gizem
karan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.