Üzüm üzüme baka baka en sonunda kararmýþ, Onlara imrenen baþka üzüm kederinden sararmýþ. Baksa bile artýk baðýna herþey olmuþ faydasýz, Daða dönüp küsmüþ tavþanla,o da kalmýþ umarsýz. Tavþanla kaçýp tazýdan varmýþlar çok uzaklara, Davulun sesi hoþ gelmiþ denk bile olmuþ onlara. Beraber eðlenmiþler sürekli, kýrk gün kýrk gece, Gökten elma, armutlar düþmüþ gezdikleri sürece... Armudun iyisini gören boz ayý, peþlerine takýlmýþ, Tavþanla oynarken yavrusu gibi sanýp yaralamýþ. Gözlerine inanmýþ üzüm, kaçmýþ dört nala oradan, Derelerden paçayý sývamýþ ama çýkamamýþ aradan. Ayak altýnda ezildikçe üstüne üþüþmüþ sinekler, Aklýna bile gelmemiþ bütün bu baþýna gelecekler. Gözlerine perde çekilmiþ artýk bitmiþ macerasý, Keþke onun da göz önünde, kararsaymýþ sevdasý...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kurşunî Seyyah Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.