dengini, rengini bulamadan nefes alamýyor insan, demini alamýyor zaman
kesik bir cümle oluyor bazen hayat omuzlarda sussan yalan, konuþsan kýyam
bazen de geceyi emzirip yalnýzlýk büyütüyor koynunda bir serçe daha ölüyor þafaðýnýn kýrýntýsýnda
//
bir nehir misali yeþil ve çýplak doðuyor önce insan yataðýna göz göz kirpikleþiyor zamanla boy veren akýntýsýna kýzýl akýyor telaþý büyüdükçe denizine, okyanusuna
ne zaman perdesini aralasam düþlerimin tülleþiyor, perileþiyor penceremde izlerin uçsuz, bucaksýz dize oluyor i mgeleþiyor varlýðýna þiirlerim