İç Çöküş 4

Þimdi söylesem seviyorum seni,
Hep korkuyorum
Yine gözlerine gömersin beni…

Ve bir âþýk edasýyla
Ýlelebet kýyýsýnda sokaðýnýn
Ben sana ram olurum da
Sen ise; farkýnda deðilsin ‘farkýnýn’

Uzar gider sana olan ‘can feda’ niyazlarým
Bir umut iþte, belki birlikte ölürüz de
Ýþte o zaman ‘Aþk’ derim
Biraz diner sancýlarým…


Yine homurtusuyla þehrin,
Bir iki kýrýlýyor yorgun gözlerimin feri
Þimdi isyan desem?
Ayaðýma dolanacak iç murakabem
Ya da bir çizgi çekip istikbale
Nisyan mý desem?
Hiç bilemem…

Birde rengi rüyalarýn, ansýzýn çýkagelen
Amel edilmez derler de,
Yine de ak pak bir umuda gebe…

Hiçsiz yaþanýrda,
Hissiz yaþanmazmýþ evvel ahir
Bunu da bildim…
En nihayetinde burasý Dünya
Ve biz Dünyalý deðiliz…


Yitirdim saðlýðýný huzurun
Zaten baki deðil yokluðun
Ve yer eyledim ruhuma sözünü Yunus’un
Ölürse ten ölür…

Zaten yok bilmeliyim O’ndan öte varlýðý
Yoksa harcýmýz deðil Yunus’u dolamak dile
Çoktan razý gelirim ‘yeter ki desinler’
Bu da bu kapýnýn sefili…

Doldurdum sanýrým lakýrdýnýn vadesini
Yüzümü dönüp güneþe
Görmeliyim gölgemin gölgesini…


Sosyal Medyada Paylaşın: