Ermeni Vahşeti (Hocalı)
Can Azerbaycan’ým, Kardeþler yurdu:
Hocalý’m; kýzýl kan, çýkmaz aklýmdan.
Kahpeler çakala boðdurdu kurdu;
Altý yüz on üç can çýkmaz aklýmdan.
Yirmi altý Þubat, yýl doksan iki;
Kadýn, çocuk, yaþlý demedi zalim.
Vurmaya doymuyor sürüyle þaki;
Baðlý bedenlerde yaptýlar talim.
Ýki taþtan yürek hamile gördü:
Yazý tura attý; ‘’Acep ne diye’’
Diðeri karnýna süngüyü sürdü:
Dedi “yoldaþ, bu kýz; sana hediye’’
Verdi anasýna süngü takarak
Süngünün ucunda çýrpýnýr bebek.
Zevklenir her biri canlar yakarak
Hepsi birbirinden kudurmuþ köpek.
Kirli kahkahalar yýrtarken göðü
Top oynanmaktadýr çocuk baþýyla.
Kapkara bulutlar örterken göðü
Medeniyet güldü kanlý diþiyle.
Feryatla, figanla çýnladý her yan;
Korumasýz canlar düþtü topraða.
Süngüler vuruldu, dere oldu kan;
Naaþlar sahipsiz, hasret bayraða.
Sönmedi yangýným o günden beri:
Ne oldu da düþman pervasýz gezer.
Karardý tarihim, zaman zemheri;
Karabað baðrýndan kanýmýz sýzar.
Düþman kahrolmadan bitmez efkârým
Karabað benimse, nerede? Hani?
Çiðnenmesin daha namusum, arým.
Þehitlerin yerde kalmasýn kaný.
Can Azerbaycan’ým, Kardeþler yurdu:
Hocalý’m; kýzýl kan, çýkmaz aklýmdan.
Kahpeler çakala boðdurdu kurdu;
Altý yüz on üç can çýkmaz aklýmdan.
Kamil Durmuþ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.