Tüm zorluklara güldüm ne kadar güçlüydüm fýrtýnalara meydan okurdu gençlik zaman zaman eylendim zaman zaman sevindim dünyayý dolaþýp gezsemde döndüm dolaþtým geldim hayat Ýle dalga geçip gönlüme huzuru nakýþ nakýþ iþledim...
Kaç mevsim geçti aradan ben yýllarý deðil yýllar beni harcadý saçlarýma ak düþtü tenim buruþtu nice sevdiklerim göçtü gözlerim doldu ne çabuk geçti zaman...
Ben ne yýkýmlar gördüm koca bir asýr geçti çýnar gibi büyüdüm yapraklarým döküldü ýrmak gibi akarken çöl gibi kurumakta ne yoksa vakit’ mi geldi mum gibi söndüm...
Ne güneþ ýsýtýyor nede yaðmur ýslatýyor kuþ sesini iþitmez oldum gül gibi soldum yoksa güneþmi doðmuyor her yer zifiri karanlýk ruhumu sýkan bir yalnýzlýk vuslat suyumu kaynýyor...
Hayat ýsgalamaya gelmez vakit çok kýymetli hýzlý tren gibidir baþýnda biner sonunda inersin indiðin yerde imamýn kayýðýna biner kaþ ile göz arasýnda gidersin zaman geldi diye üzülme herkes ayný durakta inmez kimin nerede ineceði’ de zaten bilinmez...
Seyhan Kýlýç 24.02.2019
Sosyal Medyada Paylaşın:
seyhan_siir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.