fýsýltýlar çoðalttým yokluðunda Ýlkindilerime vururken ýþýðý günün güneþ ve sen göz damarýma sýzan perde aralýklarýndan yüreðime düþün..
aldýðýn emanetin sende kalmayacak olan mührü.
neredesin.. þiirin hangi çýkmazýnda bilmeden yazýp gittiðim hecelerin gölgelerinin býraktýðý bütün aðýrlýklar tek tek doðruluyor yerinden;
bu düþ bozumlarýndýr uzadýkça uzayan yüreðinden ki sözler, yutkunmalar duraksamalar ve tekrarlanýp duran her þey..
sen ve düþ. sen ve göç. sen ve senden sonrasý...
diyor ki hiçlerimden biri;
sus.. sesini hapsederek ciðerlerinde..
sus.. asýlý kalsýn kelimeler aðýz boþluðunun dil tutan yamaçlarýnda ki bir sen kalmasýn. çýkýp gitsin! içimden..
kifayetsizim parmak uçlarýmdan akýp duran bütün harflere. yürürken inandýðým bir yolda kayýyor tabanlarým patikalarýn dil bilmez yamaçlarýnda..
kapat gözlerini, nefesini tut. belki kaybolur dünya da... ama bitmiyor. sonra
aldýrmýyorum. sevdalar yüklediðim yüreklere kirpiklerime bulaþan tuzlara. çünkü hepsi zaten bir çöl. ve topuklarýmdan tanýrým. kanýn aktýðý cam kesiði aynalarý.