Ceren'in Ardından...

Cinnet getirdi zalim, anlayýþ fukarasý...
Kanadý Çankaya’da yüreklerin yarasý

Her þey tersine döndü, hayat durdu bir anlýk
Söndü bahtýn yýldýzý, þimdi gökler karanlýk

Bir caninin kalbinde nefret aðýr bir yüktü
Hüzün bahçelerinde güller boynunu büktü

Umudun kandilini tuzla buz eylediler
Kýrdýlar gül dalýný, vakti güz eylediler

Bülbülün kafesini mekân tuttu baykuþlar
Gönül coðrafyamýza dadandý karakýþlar

Ýstikbâl çeraðýnýn kýstýlar ýþýðýný
Sükûta ram ettiler bir bilim âþýðýný

Ümidin goncalarý dallarýnda kurudu
Merhamet tohumlarý topraðýnda çürüdü

Meyveler can katarken dallarýn uçlarýna...
Ölümün soðuk yeli deðdi avuçlarýna

Veda bile etmeden gidince akþamüstü...
Yas tuttu karanfiller, yaðmur buluta küstü

Kalanlara aðýr kýþ, göçene bahar oldu
Hayaller paramparça, umutlar buhar oldu

Urbasý al bayraktý, düþleri aktý onun
Yalanýn düþmanýydý, sevdasý haktý onun

Zamansýz gidiþinle öksüz kaldý bu þehir
Kurudu düþ çýnarý, köksüz kaldý bu þehir

Canlar nasýl dayansýn, yürekler yakýþýna?
Gözyaþýmýzý kattýk zamanýn akýþýna

Söndü irfan ateþi, baca tütmüyor artýk
Kan damlýyor güllerden, bülbül ötmüyor artýk

Ortada kazanan yok, çok þey kaybetti yargý
Çankaya sýrtlarýnda bir ömür sustu þarký

M. NÝHAT MALKOÇ

Sosyal Medyada Paylaşın: