SON ARYA
Gece, fýsýldýyor kulaðýma
“Hadi yaz!” diyor “Durma…”
“Bir baþlasan, dizilecek sözcükler art arda”
Olmuyor…
Elim kalemime gitmiyor bir türlü
Þizofren tümceler dolanýyor dilime
Memeleri sýzlayan kadýnlar geliyor usuma
Kucaðýnda ölü çocuðuyla…
Ellerinin kýnasý solmadan
Umutlarýný, sevdalarýný
Gömer topraða gelinler, kýzlar
Bu coðrafyada…
Mehmedim sýnýr ötesinde
Donuyor dudaklarýnda son bir gülüþ
Elinde yarým kalýyor mektubu
Vatan uðruna…
Ve Babasýz Çocuklar Korosu
Bir þarký tutturuyorlar, tek sözcüklü
Söylüyorlar son aryalarýný, yürekçe :
“Baba, baba, babaaaa…”
Kimse duymuyor, kimse görmüyor
Hayret!...
Biz ne zaman bu kadar saðýr ve kör olduk?
Hep öyle miydik yoksa?...
Çocuklarýn kor alev gözlerinde
Akmayý unutuyor, son iki damla…
Son son son…
Ne menemdir bu son denen þey
Son mektup, son bir söz, son arya
Fakat ölüm kadar gerçek
Ölüm kadar soðuk ve kapkara…
Naime ÖZEREN
Sosyal Medyada Paylaşın:
GÜNEŞİ UYANDIRAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.