Ýki yaralý kuþuz, tek kurþunla vurulan, Kanadýmýz kýrýlmýþ, uçmaya gücümüz yok. Sessiz akan suyuz biz, gün geçtikçe durulan, Önümüzde setleri aþmaya gücümüz yok.
Yaðýz atlar peþinde koþa, koþa yorulduk, Açýlan ilk ateþle ikimiz de vurulduk, Ne bir defa arandýk, nede bir kez sorulduk, Her baharda çaðlayýp, coþmaya gücümüz yok.
Soldu gitti çiçekler, güneþ yanýðý tenim, Her kapýdan kovulan, her dem ezilen benim. Yolumuz sarpa sardý, yorgun düþtü bedenim, Kilitli kapýlarý açmaya gücümüz yok.
Bir mülteci misali dolaþtýk ilden ile, Ne hasretlikler bitti, nede doldu bu çile, Ayaðýmýz baðlanmýþ paslý zincirler ile Kupkuru sahralarda koþmaya gücümüz yok.
Ferasetimiz gitmiþ göremeyiz yarýný, Hiçbir su söndüremez bu yangýnýn harýný, Güneþ bile eritmez þu daðlarýn karýný, Bendimizi yýkarak, taþmaya gücümüz yok.
Her þey yerli yerinde; insanlýðýmýz yitmiþ, Vefalar unutulmuþ, dostlarým çekip gitmiþ, Ne öfkeler azalmýþ, ne de düþmanlýk bitmiþ, Sýkýlan kurþunlardan kaçmaya gücümüz yok.
Sabri Koca
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sabri Koca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.