ne güzel bu gün þemsiyenin altýndaki güneþ vapurlar duman duman aþkýmýzýn arasýnda denizden bir dilek dilesek bu çiçekli bahçedeki mavi gün hiç bitmese bitmese ne güzel olurdu deðil mi
ýslanýyordu balerin pabuçlarýyla kalbime deðerken ne de aðaçlar belli oluyordu bu duygusuzluk ta aniden çoðalýp duran kalbim yeniden atmaya baþlýyordu aðzýnda
þehri bitirip ormanlara doðru koþtuðumuzda yalnýz bir kaç kiþi düþündükçe derin bir uykuya kapýlan o tatlý mýrýltýlar hiç bitmeyecekmiþ gibi sonsuzluða uzuyordu
ve yüzünde þenlik ateþiyle yürürken boyumu kaplayan inilti dudaklarýna yürüdükçe son bir kez daha senin oluyordum
aklýma ilk gelen þey uzaklaþmak karýn altýnda bir yere doðru sýcacýk kalpler yumaðýnda hiç umudunu yitirmeden beklemek seni.
Sosyal Medyada Paylaşın:
molilaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.