Karanlýk bir gökyüzü Yürüyorum aðýr aðýr Aydýnlýk umuduyla kimse beni görmüyor hiç kimse duymuyor sanki herkes saðýr sokak lambalarýna koþuyorum tam görecek derken lambami kýrýyor acýmasýz yürekler ortalýk cam kýrýklarý kesiyor elimi ayaklarýmý...
Kaný görünce anladým ki karanlýklar içinde yapayalnýzdým.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yekta Deniz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.