Ýnsan ilk sýnavýný kelimeyle kazandý;
Mayalandý fýtratý meleklerin önünde;
Gönlünce yaþýyorken eþsiz mâverâsýnda,
Ýçini sýzlar buldu günâhýnýn dününde.
Sanki baþka bir benlik baðrýnda palazlandý;
Canansý cilvelerle ruh eþine nazlandý;
Arzularýn dumaný tüterken ince ince,
“Gönder” dedi, “eyy Tanrý’m, havamda bir eðlence! ”
Yaradan’a sýðýnan Adem’in toprak yaný,
Daha o dem seçmiþti ölümlü dünyâsýný,
Cismine hasret kalan yeryüzü rüyâsýný.
Cennette yâr sohbeti, gör, nelerin bedeli !..
Ýnsan kendi istedi, bu cehdi, bu cedeli.
Bak (!) , hâlâ dumanýmýz tüter de ince ince,
Gölgemiz aþka gelir hâyal perde gerince
Ve Karagöz seslenir: “ Yâr, bana bir eðlence!..
.....................................Yar bana, bir eðlence!..”