DALGALANMALAR DURULMALAR-II

6. BÝR ÞÝÝR ÝÞTE

a.
kuru(tul)muþ gündöndü sapýna döndüm orada
sövdüm sövüldüm
o depderin sevgisizlik fayýnda
üzdüm tanrý’yý

"homo homini res sacra"
demiþ ya hani
tözünü*sevdiðim o seneca’sý
durdum tam o sözün son sapaðýnda
"homo homini lupus"a karþý

didindim daha
seneca’dan yana kýrdým sevgisizlik fayýný
çoðul çoðul çilelendim, çarpýndým
b.
insan hayýn, dünya kahhar, hayatsa haram
alamadým, alamayacaðým payýmý

(*): ’töz’den bahsediyorum, evet; ’göz’den deðil!
homo homini res sacra: insan insanýn kutsalýdýr
homo homini lupus: insan insanýn kurdudur

7. KALIR ÖYLECE

a.
çok çatallý diliyle ihânet denen yýlan
yarýsýndan çoðunu rehin almýþ yurdumun

baðlandýðým ilkelere topak topak kar yaðýyor
anlaþamýyorum iþte üstünkörü hayatlarla
dursun þöyle konformistler, bankalar öte yanda
dediðimde baþvurularým geçersiz kalýyor
b.
gün gelir ben de çeker-giderim
dünya ne kaybeder sanki ve kim kýrýlýr
-kalbim ki, dizginlenemez bir küheylân kükremesi-
salt solgun bir fotoðraf, yaslý sýrtýmdan
kalýr öylece
c.
yýrtýlsa ya göðün yarýsý bâri
kýrýlýrken aynalar, o aynalarým

8. YANILTTIN BENÝ

hiç çekinmeden paylaþtýrýrdým yüreðimi çocuklara
beni bir ilkyaz gecesine eþitleyip sevseydin
aþýlmadýk tek engel komazdým yeryüzünde
ölüp ölüp dirildiðimi görseydin

yanýlttýn beni, yaraladýn, yurdumdan ettin
yüreðimin ak güvercinlerini kaçýrdýn
nârin bir rüzgârým vardý: her vakit eðleþtiðim
mâviliklere yelken açan anarþist düþlerim
öpüldükçe depreþen bir aþkým vardý
buldozer gibi geçtin

sesim, ayaklanýnca dað baþlarýný tutardý
bakkal dükkânlarýný tutardý çok yoksul sokaklarýn
salaþ bir meyhânede þarap bardaklarýný
hýrsýndan týrnaklarýný kemirenleri
kavuþmalarla birlikte ayrýlýklarý tutardý da
olanlarýn ayrýmýnda olmazdýn

doðrusal bir çizgiyle açýklanmazdý yaþam
alabildiðine zikzaklý, iniþli-çýkýþlýydý
kimi yollarý dersen, dikenden geçilmezdi
kimi çürümüþ yüzleri: kaypaklýktan, ölümden
baþarmak, baþarmamak, her þey iç içe
çeliþkiler yumaðý oluþtururdu

bize düþen:
palamarlarý çözmek olmamalýydý, bu çetrefil ortamda
karanlýðýn dibinde tepinen tohumu görüp
bir ipekböceði sabrýyla örmekti kozayý

bize düþen:
seslerimizi birbirine ekleyip
bölük bölük turnalarýn izini
gün doðumunda çiçeklenmiþ bir inancýn izini
gün batýmýnda býçaklanmýþ bir türkünün izini
izlemek olmalýydý

ben sana demez miydim:
gencecikken ümit kesilmez
gençliðimiz elveriþlidir, sevdayý yeþertmeye
yeter ki, gönül düþürmeyelim mala-mülke
buðulu bakýþlarýmdan dökülen gizle
ellerimin ürpermesiyle yetinebilirdin
yanýlttýn beni, yaraladýn, yurdumdan ettin

yanýltmasaydýn eðer, yurdumdan etmeseydin
-baþýmda: þairlikten sevda þapkasý
sýrtýmda: bilgelikten hikmet hýrkasý-
koþar, koþar, koþardým
altýn tasta týlsýmýný damýtmaya "zaman"ýn

9. ÖMRÜME CAN HAVLÝYLE

anacýðým ve babacýðým için
---
güzler yetersiz kalýr
yazlar yetersiz kalýr
sözler yetersiz kalýr
anlatmaya ikinizi

gözyaþý saðnaðýnda güzsünüz
köknar aðacýnda yazsýnýz
diller ýrmaðýnda sözsünüz
nasýl anlatayým sizi

ömrüme can havliyle katmýþým ömrünüzü

10. ALINYAZISI

1.
bir ses duyuyorum, anlýyor musun, sanki allah’ýn sesi
çünkü seni çýnlýyor: þehirde, kýrda
2.
bâzý sevinçlerin içinde: seziyor musun, hep hüzünler gömülü
týpký, senin acýdýkça aðaran o yüzün gibi
3.
bütün düzyazýlar, biliyor musun, seni kýskanýyor dünyaca
ferahfezâ bir alýnyazýsý olduðun için




Sosyal Medyada Paylaşın: