Ben zaten Ýstanbul’um içimde dolanan sen
Oynaþýr güvercinler göðsümün ortasýnda.
Su üstünde durmuyor aþkýn çizdiði desen
Can çekiþip dururum sevdanýn oltasýnda.
Ben zaten Ýstanbul’um bir martý kanadýnda
Bir yaným Sultanahmet, bir yaným Beyoðlu dur.
Sokaklar ayný sokak, hep sýr saklar adýnda
Bastýðýn kaldýrýmlar anýlarla doludur.
Ben zaten Ýstanbul’um silinmez derin izler
Asarým þiirleri hüzünlü gecelere.
Koynumda sabahlýyor martýlar ve denizler
Teslim olmuþ akþamlar titreyen hecelere.
Ben zaten Ýstanbul’um seni arar gözlerim
Yanaðýmýn üstüne süzülür gözyaþlarým.
Kalbimde olsan bile hasretimsin, özlerim
Unutmuþtur gülmeyi çatýlmýþtýr kaþlarým.
Ben zaten Ýstanbul’um þakaklarýmda aklar
Beni söyler türküler, þarkýlar ve þiirler
Kader; hüzün perdesi ayan olaný saklar
Ezelden ebede dek beni yazar þairler.
Ben zaten Ýstanbul’um düðüm düðüm sol yaným
Ardýmda beni yalnýz býrakmayan gölgeler
Kaç ruhum var belirsiz kaç kez çýkacak caným
Çöz der aþkýn sýrrýný meczup gezer i mgeler.
Rasim YILMAZ
12 Eylül 2017