düþtü baharýn habercisi cemre
yaðmuru kýskanýrým sana dokundu diye
kokunu aldý götürdü kýzarým esen yele
isyaným sana deðil seni alan kaderime
artýk yoksun bak yanýmda
elim tutmasa dilim lal olsa da
kalemim kýrýlsa yazmasa da
þiir oldun yüreðime yazdým seni
sevmiyorum artýk sensiz geçen günleri
rüyada da olsa görmek istiyorum seni
býkmadan dinlerim anlat hayat hikayeni
bak kuþlar dönmeye baþladý yazýn habercisi gibi
sen yine yoksun söyle nerdesin sahi
týpký kurumuþ bir papatya gibi
beyaz bir sayfa arasýnda unuttun unutuldum
bir baþkaydý özledim o eski aþklarý
daha bir masum tertemiz yaþanýrdý
uzaktan bir köþeden tatlý bir tebessümle
gizlice göz kýrpýlýrdý perde arasýndan
mektupla anlatýlýrdý duygular kopan fýrtýnalar
ya þimdi kýsa bir mesaj ve arama beni
günü birlik yaþanýyor aþklar
vefa duygusundan eser yok
bir semt adý olarak kalýr sadece
türlü bahaneler üretilir bin dereden su getirilir
iliþkiye son vermek için
iþte bu yüzden kapadým yüreðimi sevgiye
sýðmaz içime o koskoca yürek
sorgular önce kendini sonra da seni
kimbilir kaçýncý defadýr anlatacaksýn
aðlayarak yaþanmamýþ hayat hikayeni
eðer bir gün sen de anlarsan beni
avuçlarýný aç göreceksin hayat çizgini
kýrýk ayna parçalarýnda ara sulietimi
karþýnda göreceksin solmuþ bir yüz
ve aðlamaktan bitap düþmüþ iki göz...
Refik
31.03.2017
Ýstanbul