Velinin Evveli

Her sabah yeniden,yine içimde biri.
Küçük çocuk uyanýyor,uykularýmdan önce.
Kesiliyor çýðlýk çýðlýk aðlarken sesi.
Beni görünce...
Ne zaman yaklaþsam,yakalamaya ramak kala,kanatlanýp uçuyor.
Ya da ürkek bir ceylan olup ,seke seke kaçýyor.
Günler ,aylar böyle gelip geçti.
Kah kuþ olup uçtu,kah ceylan olup kaçtý.
Ne yaman rüyadýr dedim,düþündüm durdum.
Günlerden bir eylül akþamý,rüyalarýma pusu kurdum.

Kararlýyým ya yakalamaya,bir elimde ökse,diðerinde okum.
Uykum hafif,yine o çýðlýða uyandým,heyhat,herþey tamam ben yokum.

Görüyorum,duyuyorum,hem de en derininde yaþýyorum.
Ama var içinde yokluðuma,yok oluþuma þaþýyorum.

Günler aylarý kovaladý,ay güneþi birkaç kez yaladý.
Aklar düþmüþtü saçlarýma,hazan mevsimi yine.
Ol gecede ermiþti aþklarýmýz da fevkine.

Bir çýðlýk sesine uyandým,yine o geceler gibi.
Koca koca adamlarýz,torun torba sahibi.
Aðlayan saçlarýna ak düþmüþ orta yaþlý biri.
Sürekli etrafýna bakýnan telaþlý biri.

Kaçamadý,kovalamadým hem yorulmuþtum.
Biraz bananeci olmuþ,biraz da durulmuþtum.

Yaklaþtý usul usul yanýma,oturdu kaldý.
Elimdeki ölümün son nefesini çaldý.

Bakýþtýk uzun uzun,söze gerek kalmadý.
Bu kez ne kuþ ,ne ceylan olmadý.

Adýn dedim;adým dedi...
Kimsin dedim;diðer yarýn dedi.
Nerde o çocuk dedim;iþte ondan kalanlarým dedi...

Dedim,derdin ne ki aðlarsýn;
Dedi þiirlerine bak anlarsýn...

Dedim,nedir bu iþin aslý ey ahali...
Dediler sen veli,o deli.
Hal aþikardýr Velinin evveli...
Delidir,deli,,,
Bilmem ki dostlar,þimdi ne demeli...

Sosyal Medyada Paylaşın: