Kıymeti yok artık

Kýþ yaðýyor gözlerime, elleri üþümüþ adamlara döndüm
Kýyama durmuþ yürekleri seyrederken , sancýsý tutmuþ ayrýlýklara düþtüm
Yarýnýn günü doðar doðmaz
Dalýna umut aþýlayan kökleri yanmýþ aðaçlara döndüm
Derdi yavan sabahlar satýn aldým yüreðinin tezgahýndan , nefesim kesildi yüreðine düþtüm ...

Oysa !
Üzeri kirlenmiþ , bakýþlarý güzel çocuklar gibi tutardým yüreðinden
Ve
Karanlýklarý yakan kandillere benzerdi gülüþün
Çið düþmüþ þafaklar saçar gözlerine kar altýna saklanmýþ kardelenler gibi açardým
Yalnýzlýðýn defterine karalanmýþ üç beþ satýr
Kýymeti yok artýk !
Kýþ yaðýyor gözlerime yüreði tutuþmuþ Mecnun’a döndüm ...

Sosyal Medyada Paylaşın: