O an... Derin bir sükunet vardý Ýnsanlar geçmiþ zamanlardaydý Ortada sessiz ve kefene bürünmüþ biri yatýyordu Herkes ona bakarak sanki bir þeylerin suallerini aralýyordu Yatan, çaresiz kalan, sararýp solan, çenesi baðlanan, kefene sarýlan susuyordu Dünyalaþmýþ canlar hiçbir sýnýr ve edep tanýmadan pervasýzca hala dünyayý konuþuyordu Rekabete susamýþ tellallar gibi gözleri karararak etrafa salyalar akýtýyordu, hiç kimse ses çýkartmýyordu Göçüp gidenden kalan ne varsa, nizah ve çekiþme onlar için haktý, öleni düþünen ise mezarý açan çalýþanlardý
Ben... Her þeye kýzamam Yapýlan hatalara maksatlý davranamam Müsamaha ve iyi niyeti bir anda kaldýrýp atamam Benimde yanlýþ ve kusurlarým olacaðýný asla unutamam Severim, sevmeye gayret ederim, insan olarak muhterem addederim Ve fakat samimiyet ve sadakati, ilim ve irfaný, edep ve nezaketi tanýmayana fýrsat veremem
Mustafa Cilasun
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mustafa Cilasun Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.