Çocukluðumun en güzel düþüydü, Biran önce büyümek. Meðer ne büyük hataymýþ, Bu kadar acele etmek. Hani yakartop ta çok can kapmýþtým ben. O canlardan birini versem. Baþa dönsem yeniden. Bu defa hiç acele etmeden. Tadýný çýkara çýkara Ýki cep dolusu erik aþýrsam, Rýza amcanýn bahçesinden. Tek kale maç ta kaleci olsamya ben Hem de hiç gol yemeyen. Üç kornel bir penaltý olsa mesela. Çýkarsam her topu planjonla. Simoviç olsam bir t-short bi donla Üstüm kirlenince dayak yesem annemden Terliðini çýkarýnca kaçacak delik arasam. Annem kýçýma kýçýma vursa onla.
Hem aðlasam hem acýmadý ki desem. Keþke hiç büyümesem. Keþke hiç büyümesem.
Adem Çoban Dilenci
Sosyal Medyada Paylaşın:
bahsivedilenci Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.