bu bir ölüm istasyonudur

ruhuma dokun sevgilim.
dokun ki; içimde baharlar açsýn.
güneþ doðsun daðlarýma.
ve denizlere yakamoz düþsün.

ve gökteki ay yýldýzlara sarýlsýn.
ve senle beni hiç kimse ayýramasýn.
bu dünyada,
ve öbür dünyada.

hep ölüm gibi yaþadým seni,
ve yaþamak gibi öldüm sende,
ve bir sensizliðin içinde kaldým.

ellerim bir boþluðun içinde seni aradý durdu hep.
ve yataðýn soðuk tarafýna sarýlarak aðladým.
soðuk ve derin bir yalnýzlýk içinde kaldým.
kýrýk bir can parçasýna,
ve keskin bir býçak kanamasýna direndim.

biliyorum, bir gün bu hasretlik son bulacak.
bu özlem,
bu kahýr,
ve bu ölümden beter sensizlik.

ve yine serpiliyor ruhum içime doðru.
bir bir yaðýyorum.
bir damla gözyaþý dökmeden.

kurak bir mevsimi yaþar gibi,
soðuk bir ilk bahar akþamýnda,
kar soðuðunda kalmýþ bir serçe gibi üþüyorum.

biliyorsun ki;
ben hep sana adýmlýyorum yüreðimi.
sen gibi yaþýyorum bu hayatý.
sen gibi nefes alýyorum.
ve bir alev topunun,
ortasýnda kalmýþ gibi senden yoksunum.
küllerinden doðan bir ceylan gibi,
yeniden doður beni sevgilim.
ve bizi gören her canlý,
ölümden aþk doðdu desin.

bu bir ölüm istasyonudur,
özgürlüðe giden son seferindeki trenlerin.

ibrahim dalkýlýç
Sosyal Medyada Paylaşın: