Başka başka hatıraları anımsıyoruz birbirimizde…
Ben seni düşünmeden yemeğe başlayamıyorum, su içemiyorum, çalışamıyorum, uyuyamıyorum. Sen elini eteğini çekip hayallerimden uzak galaksilerdeki dünyana yol alıyorsun.
İkimiz de ayrı insanları taşıyoruz omuz başlarımızda, doğru. Fakat ben seni de kaburgamın altında taşıyorum. Bunu bilmiyorsun.
Her şey basit bir oyundu, sonunda boynumu büken. Kendimle savaştayım oysa. Ne senin varlığından haberdardım bir zamanlar – ne kadar mutluydum, umursamaz, ayakkabılarımın içinde ayaklarım… Ayaktaydım.-Ne gözlerinin ela olduğunu biliyordum. Çabalamıyordu ellerin, görünmüyordu gözüme hiçbir şeyin…
Şimdi alıngan, kırık düşler diyarında kayalıklardan düşmemeye çalışıyorum.
Nerden çıktın yüreğimin başköşesine?
İçim acıyan bir yara… Ne yana dönsem kanar…
Bir sır olarak dolanıyorsun kalemimde. Kimselere açamadığım, bir gizli kutu.
Ölür mü hiç aşktan insan? Aşk mı? Ne olduğunu bilmediğim, kavrayamadığım bu his başka bir şey olmalı…
Bir olmak…
Hayır! Kalsın her şey yerli yerinde! Omuzlarımı aşındıranlar… Zihnimi kurcalayan bütün sorular… Tek sen çık artık bulunduğun yerden, yeter! Yeter ki sensiz de yaşayayım. Yaşamaktan kasıt nefes alıp vermek değil midir ki?
Sen git/sen… Nefes alma yeteneğim kalır mı, bilmem?
Tasavvuftadır diye bilirdim ben iken sen olma hasletini. Şimdi nicedir bu çılgın tükeniş, bilirim. Bilirim tükendiğim yerden doğacağım yeniden. Yeniden seslenerek… Ağlayarak suya… Gözyaşlarımı okşayacağım.
Sevmek ağır bir kalp ağrısı bırakır göğüs kafesinde. Seni sevmek…
İyi ki umurunda değilim senin. İyi ki tek başıma yaşıyorum bunca acıyı. İki kişilik olacaktı yoksa bunca kahrım.
.......
Kimsem yok, senin kadar ben olan…
.......
Şimdi kim tutar kaldırır kollarımdan düştüğüm zaman?-Ki düşmelerin en hasarlısıyla düşüyorum durmadan. Sana düşüyorum.-
Bir gün ölürsem, senin yüzünden olacak ölümüm. Seni sevmeleri bıraktığım zaman.