0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1495
Okunma
“Unutmamak;
Bin yılın yorgunluğu”
Unutamamak bana verilmiş bir ceza gibiydi,
Hiçbir şeyi unutmuyordum,
Unutmadıkça yüküm ağırlaşıyordu,
Yılların yorgunluğuyla daha da yaşlıydı yüreğim artık…
Her şeyi kolayca unutabilen insanlara gerçekten imreniyordum. Unutmak kendini affetmek gibidir. Affettiğinde ancak birini ya da bir şeyi için rahat eder ve onu düşünmekten artık vazgeçersin. Ben unutamıyordum hiçbir şeyi. Unutmak bir ödül gibiydi çevremdekilere bu yüzden benzemiyordum belki de. Ruhum biraz daha fazla olgun geliyordu şimdilerde bana, hiçbir şeyin unutulamamışlığıyla yaşamaya çalışıyordum. Ağır bir yüktü bu üstelik omuzlarda olsa kolaydı, beden taşırdı, ama bu yorgunluğu yürek de taşıyamıyor…
Belki de Allah’ın bana verdiği bir cezaydı bu, bu dünya da çekmemi istediği. Çoğu geceler kabuslarla uyanıyordum. Aslında unutmadığımı bildiğim sadece beynimin bir köşesinde her şeyden sakladığım, üzerimi örtmeye çalıştığım an’lardı. Gördüğüm kabuslarla birlikte tekrar gün yüzüne çıkıyordu hepsi, meğer beni hiç terk etmemişler, hep orada bir yerde saklanıyorlarmış.
Küçükken kapıların arkasından korkardım hep. Sanki öcü gibi bir şey beni beklerdi ve ben kapıyı açar açmaz beni öldürecekti sanki. Tüm kapıları korkarak açardım. Şimdi de gördüğüm bu kabuslar çocukluğumdaki öcüler gibi bekliyorlar hep bir yerde, üzerileri örtülmüş sadece.
Unutmamak bin yılın ağırlığını bırakıyor insanın üzerine, Unutma hayalleri kurarken ilk başlarda, sonra bunun imkansızlığını anlıyoruz, belki de artık unutmaya gerek yoktur artık, unutamadığımız şeyler asıl amacını yitirmiş bulunuyorlar çünkü ve biz bununla yaşamaya çalışıyoruz. Unutmak en güzeli, en temizi belki, ama unutamıyorsak da zorlamanın anlamı yok gibi…
Sıradan oluyor artık unutmamak,
Yağmur gibi, her sabah doğan Güneş gibi,
Gökteki yıldızlar gibi,
Hayatın gün kadar gerçek oluşu gibi…
Öyleyse;
Unutmadan, unutmaya çalışmadan, unutmamakla yaşamaya çalışmak
(YirmiSekiz-Mayıs-İkiBinOnİki*10:30)
Nevin Akbulut
