Hatıraların sessiz derinliğinde çığlıklarıyla geleceğe koşan küçük çocuğun renksiz dünyasında kaybettiği ilk yarış değildin, sonda olmayacaksın elbet. Yüreği kadar verebilirdi her insan, sevgi bu ederi yok bilinir.Kimi sevsem ve kime bıraksam yüreğimi ya yüreğin çok atıyor diye şikâyet etti ya da bir şeyler istedi. Oysa ben yüreğimi vermiştim. Anladım ki yüreğim beş para etmiyor.
En yüzsüzüydü haziran en sevimsizi, en yarım gönüllüsü. Ekimdi elimde güzel dilimde güzel doğumda güzel olanı. Aralıktı vedası…
Her aklıma geldiğinde ölüm süzülür üzerime korkmadan kabullenirim, gözlerim gözlerini arar nefesim son dem zevkinde sessizce bırakır kendini.
Hasadına birkaç güneş kalmışken terk edilen başaklar gibi rüzgâr şarkılarında kaldım içli ve derinden yanık tenli şarkıların güz dökümünde. Ay, unutulmuş yaz gecesinin karanlığında kendine gölge yalnızlığın, hüzünlerinde kaldım. Bütün ayrılıkların sessizliği böldü seninle olan mesafeleri ayraç koyup mutluluğa ellerimizde dondu hayat. Tanıktır dilsiz çerçeveler, fotoğraf oldu renklerimiz, soluk kaldım. Ben anı dedim aklına gelmeyen hatıra kaldım.
Her ayrılık yüreksiz bırakır, eksik kalırken sözler sevgi tamlanır. Zaman dolduramayacağı boşluğu asla açmaz bu yüzden her şey unutulur.
Ansızın boşaldı kadehler şişeler ayyaş, birden bire boşaldı sol yanım ruhum ayyaş kaldı. Sigaralardan içine çektiğin zehir kaldım. Şarabın baş ağrısında yarım bırakılmış. En büyük bahsini kaybeden kumarbaz kadar değersiz kaldım. Kendine tenha bir sabahı bıraktım, yemeklerin tadını terk ettim, havanın gerekli olduğunu unuttum ve dahi korkmadım mezarlıkların gezinmelerinden. Yorgunluklar sustu, kum saatlerinde tükendi taneleri anların. Ardından akamayan nehir kaldım. Yarın için severken seni ve sana akarken hayat dün için yok, yarın için dün kaldım.

Senden geriye pazar akşamlarına sığdırdığım nefretim, bazen isteksizce verdiğim çiçeklerin eksik kalışı, dilimin ucuna gelip gelip yüzüne şamar gibi vurmadığım gerçeklerim, yavaşça geceye düşen sevinçlerim, çığlıklarım, yalanlarım, adını söylerken kutsal bir metin gibi titreyişim, bana seslenirken değişmeyen inatçı o soğuk isimsel çağırışların, mutluluk oyununa bulaştırdığın İstanbul tamlamaların, bildik mekânların yabancısı kalışım, yaz yağmuru gibi değişen duygusal dalgalanmaların, soğuk gecenin yasaklarında gövdeme sokulmaların, en mutlu anda acaba dedirten mutsuzluk vurgularından korkuşlarım, bazen vebalinden korktuğum suskun kalışlarım.
Güneş sabahları doğacaktır mesele hangi sabah sensizliğe doğacak ve ısırgan otu gibi acıtacak canımı kim bilir kaç sabah.
Senden geriye deniz kokusunda sabırsızlandığım yolculuklarım, bitirmek için hızlı okuduğum kitapların hikâyeleri, tophanede susuzluğum, sevgimin sahibi İstanbul yabancılığı, kalabalığın yüzüme düşen sahteliği, yemeklerin tadı, güneşin yakan inadı. Mavi hayallerle yıkanmış deniz yosunu, geceyi kısaltan sabahlar, adına vuran şiirler, sevmediğimiz şarkılar kaldı.
Bitevi yalnızlık kaldı, sonsuzluğa kadar sürecek sevgi kaldı.

Mutluluk nedir ? Bazen “Merhaba”dır…
En sevdiğim çiçek ortanca hep özlemini duymuştum yıllarca şimdi apartmanın bahçesinde var her çiçek açtığında yanlarından geçerken içimden merhaba diyorum, biliyorum ki yıllarca özlemini duyduğum bu güzellik ile yine beraber olduk. O beni böylesi mutlu ettikten sonra ona bir merhabayı çok göremem.
AsevimLİ