Ey dost!

Sana gelmek yasama sevincidir. Hatta bir yasama biçimidir.
Sana geldigimde donanmis, onanmis olurum. Dosta gelmek bir irfan mektebine ermek, bir irfan meclisine girmek demektir, bilirim.Hayâti yeniden, bir daha ve her an yorumlamaya seninle baslarim. Her sey yeniden ve tâze bir anlam kazanmaya baslar sâyende.
Ey dost!

Kentin o süflî, abûs çehresinden soyutlanarak sana gelirim.
Maddî olan seylerin kiymeti arttikça dostluklarinin ve dostlarinin degeri tükenen sehir insanindan kaçarak sana yönelirim. Çünkü ben kendimi, yani seni dahasi sendeki beni aramak için gelirim.

Ey dost!

"Herkesin kisisel bir menkibesi vardir." derler.Benim menkibemin baslangici da sonu da sendedir. Sen hep bana; "Odunlarin dogrusunu tasimayi" ögütlersin. Çünkü senin kapindan egri odun giremez. Kisisel menkibemi ararken rehberim, kilavuzum sen olursun hep.

Ey dost!

Ummâna kavusmak için irmaklar nasil mecrâlarini seçerse, ben de gönlümdeki ummâna giden yol olarak seni seçerim. Sana hep sâde ve susuz gelmek isterim. Gönlümün derinliklerine dalmani, bütün yaralarimi sarmani ve hasta rûhumu onarmani beklerim.

Ey dost!

Ben sana dostça seslenen bir âsık gibi gelirim... O dostuna diyordu ki: "Leylâ degilim dost, lâkin çöle çagirirsan gelirim. Sana "yalan" halde gelmem, toplarim özümü "yalin halde gelirim. Kapiyi çaldigimda "kim o" dersen, "sensin efendim" derim. Ben olmam kapinda, "sen" olur gelirim. Sen "gel" de yeter ki, yola yük olmam, "yol" olur gelirim."(¥

Ey dost!

Senin huzûrunda ne gam ne keder nede dünyevî mesgaleler var. Çünkü sen her an O(c.c.)'nunlasin. Senin seyrin O(c.c.)'ndan O(c.c.)'na ve O(c.c.)'nunladir. Sende dâimâ O(c.c.)'nu hatirlatan bir seyler var. Senin yaninda birden baska bir âleme girmis gibi olurum. Âlemim degisir .Dünyam kaybolur. Dahasi ben kaybolurum. Bu yüzden hâlimi arz etmem imkânsizlasir. Fuzûlîce sizlanirim hep:

"Arz-i hâl etmeye cânâ seni tenhâ bulamam

Seni tenhâ bulicak kendim aslâ bulamam"




Ey dost!

Hangi vakit yaninda bulunsam hep ayni hislerle dolarim! Benim aradigim dünya iste bu dünyadir, bu âlem benim rüyâlarimin süsüdür.Ben hep bu hasret ile yanarim. Bütün sorularimin cevâbi sendedir. Ben hep bu âni özlerim.Belki de beni bu hayata baglayan çok az sebepten birisi; sen gibi hakîkî bir dostla bulusmaktir. Bir Allah dostunun söyledigi gibi: "Beni bu dünyada tutan üç sey var. Allah için sevdigim dostlarim, Namaz, Ve seherlerde kalkip yaptigim gece ibâdetleri."

Ey dost!

Senin yaninda doktorun odasinda ki hasta gibiyim. Heyecan, korku, sürûr; hepsi bir arada. Hem iyilesmek istiyorum, hem korkuyorum. Hem sana kosmak, hem de senden kaçmak istiyorum. Senin sefkat yüklü yüreginde isinmak, acitan reçetelerinle tedâvî olmak istiyorum. Kimi zaman senden hiç ayrilmamak kimi zaman da hiç karsilasmamayi diliyorum. Ne garip degil mi?

Ey dost!

O kadar yakinimdasin ki; beni sen sanirim. Sana o kadar yakinim ki; seni kendim sanirim. Bagisla saskinligimi. Bu hâlime anlam vermekte oldukça zorlaniyorum.

Âsık bir gönlün serzenisini andiriyor benimkisi:

"Bana öyle yakinsin ki/Seni ben sandim

Sana öyle yakinim ki /Beni sen sandim

Sen mi bensin?/Ben mi senim?




Ey dost!

Ancak seni görünce yüzüm gülüyor. Senin lâtif varligin ve gönül çalan güzelligin karsisinda çâresizim. Bakislarin bana mutluluk veriyor, kabima sigmaz bir hâle bürünüyorum. Senin sevdâ atesin öylesine yakici, öylesine derinden ki, bunu anlatmaya ne gücüm var ne de tahammülüm. Seni anlatmak âtesten kelimeler toplamak, bir yangina körükle gitmek gibidir biliyorum.

Ey dost!

Derdimi kimseye dökemiyorum. Bu hâlimden dolayi beni kiniyorlar. Aldiris ettigimi sanma. Sadece üzülüyorum. Anlasilmak gibi bir derdim de yok. Her gün onlarca yüzle karsilasiyorum. Ne var ki o yüzler bana tanidik gelmiyor. Hep seni ariyorum. "Bagda binlerce ay yüzlü güzeller var. Güller ve misk kokulu menekseler var."(Hz. Mevlânâ) Oysa benim için senden baskasi yok.

Ey dost!

"Sana âsık oldugum için bana ögüt veriyorlar. Ögüt bana ne yarar verir? Zehirli su içmisim. Bana sekerin ne yarari olabilir? Benim için ayagini baglayin diyorlar. Oysa deli olan gönüldür. Ayagimin baglanmasinin ne faydasi var?" (Hz. Mevlânâ) Züleyhâ'yi kinayanlar Yûsuf(a.s.)'un güzelligi karsisinda ne yaptilar? Onlarin yarasi "El Yâresi" idi. Ya bu "Dîl Yâresi"ne ne demeli!

Ey dost!

Sözü uzun tuttugum için beni bagisla! Senin yâdindan baska , gönlümü neye baglarsam, ona tövbe olsun.Seni zikretmeksizin, seni anmaksizin, nerede oturursam tövbeler olsun. Sen bana yine kus dili ile konus. Beni askinla deli dîvâne kil. Sûretinden ve dahasi sîretinden mahrum etme. Bu gönül senin evindir.

Ey Gönüller Sultani

Her dem seninle, senin özlemindeyiz,
Senin himmetinle gözler yerde mahçup ve hüzündeyiz.
Hicraninsa ayakta tutuyor bizi.


demiş mevlana.. dostluğu sevgiyi anlatırken.. ve tüm bunlardan mahsun olan bir yürek asla kendi kendine mutlu olamaz derim ben..bakmak ve görmektir.. bakarsanız vardır mutlak çevrenizde sizi mutlu edecek bir can dost..

Katılmadığım tek cümleniz.." O zaman bize uygun mükemmel sevdayı sizi anlayan can dostunuz yoksa kendi bedeniniz içinde yaşamak bile sizi mutlu edecektir" etmeyecektir ve aramaya devam edilecektir.. ve bu eksikliği bazen hastalıkla, bazen çok çalışarak, bazen hiç bir şeyi umursamaz ve güçlü görünerek kapatmaya çalışılacaktır.. ve iç huzursuzluğu ve içsel mutsuzluk devam edecektir diye düşünürüm naçizane ben..yaşamda can dost çok azdır.. sevda bambaşkadır.. can dostuna sevda ise belki mükemmelidir.. bunuda bulmak çok zordur.. şems ve mevlana birbirini bulmuşlar ve bilirsiniz ki başlarına gelmeyen kalmamıştır.. o yüzden zordur dostluk.. zordur emek ister yürek ister.. ve yüreği ortaya koymak ister.. ve tüm bunlar sıkıntılı gözükmez sıkıntı vermez gerçek dostluksa yaşanan.. şikayet edilmez ve sadece yapılır.. ve onun için yapılan her şey ne kadar zahmetli de olsa duygusal bir haz ve mutluluk verir bilinçaltında.... anlamlıydı yazınız.. düşündüren farklı perpektiflerden bakmayı sağlayan.. kutlarım kalemi.. saygımla..