Dinliyorum …

Kumruların guruldamaları, serçelerin cıvıltıları, doğanın tüm sesleri sanki bir iki gündür, güneşin perdeler gerisine gizlenmiş yüzüne hasret!

Şen martı çığlıkları, serçe cıvıltıları yavaşlamış gibi…

Yaşamı dinlemeyi seviyorum…

Dünya telâşı, koşuşturmaca içinde yorulan aklım, doğal sesleri dinleyince huzur buluyor.

Birkaç gündür yağmur yüklü bulutlar, yükünü boşaltamamanın ağırlığıyla yorgun, stresini bizlere ulaştırmış gibi. Yağdı yağacak derken yükselen hava, bir süre sonra tekrar elektriklenen ortam, daralmış olan kalplere sükûn vermekten uzak.

Bir kumru sesleniyor, serçeler ürkek seslerle görevde, sarman bir kedi kuytuya sinmiş miskin miskin uyukluyor.

Tam okuma havası, bir süre nette dolaşan ellerim istediğinde karar kılamamış bezginlikte.

Yazmalıyım, hissettiklerimi, işittiğim yaşamın seslerini…

Bir çocuk ağlıyor canı mı yandı acaba? Pek öyle değil gibi, sesi anneye naz çağrıştırıyor.

Sustu …demek ki problem yok.

İstanbul suskun, telâşsız, huzurlu, dingin ya da bana öyle geliyor. Sessiz bir ortamda olmanın bana hissettirdikleri…Demeye kalmadı üst katımızda tamirat yapan işçilerin bağrışmaları, sükûnu bozdu.

Günlerin koşturmacasıyla yorulan ruhumu dinlendiren bir hal.

Kendimize bir nefes arası hak tanıyalım.

Şu an dışarı çıkmak istemediğim için, kendime duygusal bir yolculuk yaptırmaya karar verdim.

Deniz kenarındayım, dalgalar kumsala tatlı hışırtılarla vuruyor, geri çekiliyor, tekrar vuruyor.

Denizin sükûn veren sesi beni hep dinlendirir, hatta oturduğunuz odanın camını açıp yakınına oturursanız, denizin serin esintisi bile ulaşır size!

Huzur, istersek her an bizle olan, reddedersek kaçan duygu!

Her an huzurda olmanız dileklerimle.