Yedikat yerin dibine çekmişler,etlerini didik didik ediyorlar,yüreğinin üstünde kocaman bir
taş, ellerini ayaklarını oynatamıyordu. Gece, toprak evin üst katının diğer yarısında oturan
bekârların sonuna dek açtıkları teybin sesi uyumasını geciktirmiş,ağrılar içinde yatakta dönüp durmuştu.Eh kırkından sonra kırk değnek indirirlermiş.Gerçekti işte.Deynek vurulan
yerleri sızılar içindeydi..

Nasıl kalkmalıydı?Elli üç yılın emeği eline sigaradan başka bir şey tutuşturmamıştı. Doğuşta
n dik olan başını kimseye eğmemişti. Onun için emek ağaydı,patrondu ama bu patron diğer
patronlardan emeğinin karşılığını alamıyordu. Ağa,patron kimmiş diye düşündü. Yedi kat yerin altında.Herkes kendinin patronu efendisi.Ben de bir patronum,ağayım.Hâdi ağa kalk
yeter,gevşediğin,yatıp kaldığın.Kaldır gövdeni yataktan.Karısının evde olmadığını unuttu bi
an,seslenmek istedi,sonra anımsadı.Karısı oğlunun yanına gitmişti.Birisi bir yudum su verse
ayırsa dilini damağından. Demir gibi dövülmüş, fırından yeni çıkmış pişmiş ekmek gibi ellerine iş düştü.Beyninden parmak uçlarına uyarılar gönderdi.Ellerine ayaklarına can geldi
Yattığı yerden kalktı.Masanın üstündeki su bardağına uzandı eli.

" Abiii! "

Aşağıdan kız kardeşinin sesi duyuluyordu.Kardeşi on dakikadır sesleniyor, abisini uyandıra
mıyordu. alt kattan ev sahibi kadın açtı evinin penceresini, kardeşiyle konuştu.Konuşmalar
sinek vızıltısı değin kulaklarında uğulduyordu..

"Ayten abla,oradan seslenme duymaz. Ön taraftan seslensene."

Kadın gülümseyerek:

" Abim işe girdi de, erken uyandır dediydi.Saat yedi buçuk oldu daha uyandıramadım."

Kiracısının iki yıldır işsiz olduğunu bilen ev sahibi kadın kardeşin sevincine katıldı:

" Oo, öyle mi ? Gözünüz aydın ! Çok sevindim valla. "

Yukarıdan eski pencere gıyırdayarak açıldı. Karısının Moruk diye lâkap taktığı,mahallelinin
adının ne olduğunu unuttuğu, yetmişinde gösteren,saçsız, bıyıklarını çok eskiden modasına
göre uçlarını yukarı doğru uzatıp kıvıran, Atatürk kaşlı, konuşunca ince ağzında tek tük dişleri görünen,kısık gözlerinin içinde ne piırıltısı olduğunu sezemediğiniz,küçücük saydam
lığa binlerce ışık serpiştiren,konuşunca,görünüşüne uymayan çocuksu gülüşüyle, öksürüklü
kısık sesiyle penceredn seslendi:

" Tamam Ayten, uyandım."

"İki yudum bi şey yeseydin bari."

Göz ucuyla masanın üstündeki saate göz gezdiren moruk:

" Geç kalmışım zaten,canım bir şey çekmiyor. Bi cigara tellendireyim,çeker giderim."

Ömrü boyunca iki yıl çalışmadan geçmişti ama evdeki değeri kötü kedi kadar yoktu. Yediği
lokmayı sayıyorlar gibi geliyordu. Şimdiye değin çaliştığı bir kalemde silinmiş,gece yarıları
ekmek fırınlarında uykusuz ter döktükleri unutulmuş,hele ilk gençlik dönemlerinde yaptığı
demircilik,ateşe ter akıttığı çoktan mezarına gömülmüştü.

Yattığı somyadan kalkarak, sandalyeye astığı ceketinin cebinden sigarasını,çakmağını aldı.
Ağzının ucuna sigarasını yerleştirdi. Canı hiç bir şey çekmiyordu. Lâf olsun padişaha;
içine çektiği, eline aldığı bir şeyin varlığını duyumsamaktı amacı..


(Seksenli yılların sonunda yazdığım bir öyküm.Devamını bulursam onu da yazarım.)