Aynanın karşısında yazmaya başladıgımda,benden evvel davrandı kagıt kalem.Ve seni yazmaya başladılar,bana dair ne varsa anlatılacak.Magrur gözyaşları düşerken gözlerimden kat ettigi yol ne kadar yakınsa sana o kadar uzaktı bana.Kıskanmaya başlamıştım sendeki beni.Her yarım kalan gülüşlerimize sıgınıp,kendime binlerce kez lanet ettim.senden vazgeçemedigim için.Ellerim titrekçe bitirdiler bendeki sana ait yazılanları.Ve buruşuk arguvan kokulu mektubum sana dogru yola çokmıştı bile.Senden evvel ki dileklerimden bir çatı sevgimden bir yuva kurmuştum.Sana dair her mutlulugu tadıyordum ki aksi yoktu bende.Ters esen rüzgarlar bendeki seni tarumara çevirdi.Yıkıntı altında kurtulmaya çabalarkendahada boguldum bataklıgımda.senide çekmemek içindi tüm yazdıgım ve yaptıgım.Ve son güz yagmurlarıyla aniden ben mi senden,sen mi benden gittin anlamadım.gidişler bir daha dönmemecesine kokuyordu.Farzet bir elvedaydı mektubum, yada sana dair kendimi yargılamaktı.Belkide ben yokolmuşlugu tadıyorum sensiz.Oysa sen bu cesareti bile gösteremezken ben kelimelere ismini ,cümlelere hayalini kazıdım.Dogan her yeni günde yıllara meydan dayagı çekip,benligime çizdigim siyah beyaz karelerle seninle buluşuyorum.Rakı nefesli sabahlarda sensiz.