Köy yerlerinde, eskiden babalar veya analar kızlarını gelin gönderirken; kızına koyun, keçi, inek ve buzağı gibi hayvanlardan verirlerdi. Gelin hanım, malın davarın gündelik öğünlerinde suyunu, yemini vermeye gidince:
“Anamın danası, anamın buzağısı, anamın kuzusu,” diye kendine verilen hayvanlarla daha yakinen ilgilenirdi.
Anadolu’nun köylerinden birinde, Hatice Hanım kızı Elif’e yani biricik kızına çok özenip bezendiği ve el emeği göz nuru döktüğü nakışlı güzel bir yastık hediye eder. Gelin Elif, anasının verdiği yastığı çok sevmektedir. Her yatağa yattığında kocasının yanında yastığı şöyle bir kucaklar ve:
“Anamın verdiği yastık, anamın verdiği yastık, anamın yastığı, anamın yastığı ve kurban olduğum anam, ne de güzel nakış nakış işlemiş.” diye mırıldanır durmuş…
Gelin Elif, anasının bu yastığını kucağına alır adeta her gün dua okur gibi tekrar tekrar ederek:
“Anamın yastığı, anamın yastığı…” dermiş.
Hatta gelen konu komşuya da:
“Anamın yastığı şöyle iyice, anamın yastığı böyle güzel…” diye söylenir dururmuş…
Yine bir akşam Gelin Elif kocası Hasan’ın yanında:
“Anamın yastığı, anamın yastığı…” demiş. Bu sözler, Hasan’a kına getirmiş artık…
Damat Hasan:
“Yeter artık! Ananın yastığından, bıktım usandım artık! Bu ananın yastığı da yetti artık!” demiş. Baltayı eline almış ve Gelin Elif ‘in annesinin hediye ettiği yastığı, baltayla kıyım kıyım doğramış…
Gelin Elif, ilk etapta buna çok üzülmüş. Daha sonraları kocası buna çok güzel bir yastık almış ve Gelin Elif, o günden bu güne dek:
“Kocamın yastığı, kocamın yastığı” demeye başlamış…
15.04.2012
Akdağmadeni