Merhabalar meselci.

Etrafımda çok mutsuz insan var. Her biri, ayrı bir dertten şikayetçi.

Kimi hayallerinin yarım kalmasından, kimi babasız büyümekten, kimi aradığı sevgiliyi bulamamanın acizliğinden, kimi ihanetten, kimi yağan yağmurdan, kimi solan çiçekten ağlıyor. Hüngür hüngür ağlıyorlar hem de...

Kimi dinlesem içi dışı dolu!

Ve onları dinleyince ben de kötü oluyorum. Ben de karamsarlığa düşüyorum. Onlara hak vere vere bir haller olmuş bana. Yakında ben de mızmız edenlerden olursam hiç şaşırma. Kimle kalkarsan onun gibi davranırsın, diyen sendin meselci...


Ama insan kendinde bilmeli hayatı. O kendini teselli etmeli. Başkasıyla konuşarak o acımızdan kurtulamayız ki. Kederimizi insanlarla paylaşarak aslında bir taşla çok can vuruyoruz...

Şahsen ben bana ait olanı orada burada konuşarak başkasına yüklemem. Tavrım değildir birilerini dilimle rahatsız etmek. Özelliğim değildir mutedil denizi kirletmek. Niyetim değildir, başım belaya girdiğinde başka başları ağrıtmak...


Havalar güzel geçmesine rağmen, bahar yeşil yeşil esmesine rağmen; insanların bin bir hali, bitmez dertleri beni yoruyor meselci...

Onlar gibi olmaktan korkuyorum!..