İstanbul Atatürk Hava Limanı’nından gelen habere göre şiddetli fırtına ve yağış bütün uçak seferlerinin en az iki saat iptal edilmesine sebep olmuştu.


Tamam dedim, uçaklar iptal edildiğine göre, maçlar da iptal edilir. İşin bu kısmına için için seviniyordum. Yoksa maçlar oynanırken ben gökyüzünde olacaktım. Günlerden beri biletimi değiştirmek için ne yaptıysam olmamıştı. Şans işte, bir yağmur, bir fırtına derken.

Neyse;


Ben bu havaalanına her geldiğimde ne mutlu oluyorum kendime bile anlatamam. Her şey öyle bambaşka, öyle gelişmiş oluyordu ki.

Bir de çocukluğuma dönmek istiyorum, sonra vazgeçiyorum. Kağnı arabası gibi arabalarla yolculukları düşünesim gelmiyor içimden. İnsanoğlu bu, ne biçim yaratık. Azıcık güzeli görmesin hemen kötüsüne arkasını dönüyor.

..


Karşımda toprağımın çeşit çeşit insanı benimle beraber oturmuş, uçağın kalkış saatini bekliyorduk.

En köşede oturan oldukça yaşlı, başı türbanlı hanım hanımcık bir teyze dikkâtimi çekti. Düşen bastonunu almak için eğilmeye çalışınca, diğer elindeki çantasını da düşürdü. Diğer tarafa da eğilmeye çalıştı, olmadı. Yerimden kalktım, bastonunu ve çantasını alıp kendisine verdim. Yüzündeki tatlı tebessüm on teşekküre bedeldi.

-Sağolun. Yaşlılık işte.


Az sonra havayollarının yaptığı anonsla herkes sıraya geçti.

-Sayın yolcularımız, uçak seferlerimiz başlamıştır. Lütfen yerlerinizi alınız.


Neden bilmem, gözüm gayrî ihtiyari yaşlı teyzeyi aradı. Bir hanımdan öncelik rica ettiğini fark ettim. Kulak misafiri oldum.

-Kızım biraz rahatsızım, eğer mümkünse lütfen.
-Hadi teyze git işine, öyle herkese yerimi versem akşama kadar eve gidemem. Bu yaşa kadar beklemişsin, biraz daha bekle ölmezsin korkma.

Utandım.

Benim memleketimin insanı böyle biri olamaz. Asla olamaz. Ne yapsam da özür dilesem.

-Buyrun benim yerime siz geçin.
-Teşekkür ederim oğlum.


İç salona geçtik.

-Bir yakınınızı mı ziyarete gelmiştiniz teyze?
-Yok oğlum. Ben bu şehrin ilçelerine iki okul yaptırdım, ara sıra onları ziyaret etmeye gelirim. Şimdi de yakınlarında bir köye yeni bir okul temeli için geldim. Biraz rahatsızım, yaşlılık işte.


İçimden "o mübarek ellerinizi öpebilir miyim demek geçti."

Sustum.
Yutkunamadım, gözlerim teyzeye bir kaç adımlık yerini vermeyen kadını aradı.

Duysun istedim ve utansın.








Ülkemizin minik yavrularına okuma imkânı sağlıyan gördüğüm veya görmediğim tüm yardımsever insanlarımıza ve Sayın Seçki Kurulumuza Teşekkür ederim.

Mehmet Güzel.