Gökyüzüne bakmayı unuttuğumuz zamanlar vardır, bizi sıkan ve yoran sorunlardan kurtulmak için başımızı gökyüzüne çevirmemiz yeterlidir oysaki. Dünya ve tüm güzellikleri orada öylece duruyorken üstelik , bizlerin olduğu yerde ve aynı kısır döngü üzerinde hareket etmesi ne kadarda acıklı bir durumdur öyle değilmi. Bu tıpkı yaşarken yavaş yavaş ölmeye benziyor, oysaki her anı hissetmeliyiz, koşmalıyız mesela rüzgarlarla yarış edercesine, yüzmeliyiz mesela boğulmaktan korkmamacasına , çığlık atmalıyız belkide yok yere tüm suskunluğumuza ders olacak nitelikte olmasına, konuşmayı anlamayı denemeliyiz bir kerede haksız çıkmayı göze alırcasına, sevmeyi öğrenmeliyiz mesela şüpheye ve güvensizlik denen o musibete takılmadan bir kerede, gerçeğe bakmalıyız her zaman yalanı ve riyayı ardımızda bırakırcasına, vefa lazım birde şimdi dost diye geçinenler ordusuna, vicdan lazım, merhamet ekmek lazım yüreklere tohumu fırlatırcasına,güven lazım senin için çarpan bir başka kalp olmalı yanında. Yürüdüğümüz yollara değil gitmekten korktuğumuz yollara bir bakalım şöyle, hepsi cesaretsizliğimize kurban gitmiştir belkide, varlığımızı bile hissettiremiyorsak şayet yer yüzünde, bu var olduğumuz anlamına hiç bir şekilde gelmez. Öfkelenen ruhlara bakıyorumda bir şöyle, ağızlarına ektikleri küfürle acizlikleri arasında boğulup duruyorlar adeta, yaşamlarına hiç bir şeyi katmamış katamamış olmaları nede acı bir durum, durup dinlemeli,durup düşünmeli,durup gözlemlemeli, ve durup görmesini bilmeli insan...
Çok sevmekten korkuyoruz kimi zaman, bir darbeye daha maruz kalamaz, kalamamaktan korkuyor belkide ruhlarımız haklı olarak, sevgisiz yaşanmadığı gibi şüphesiz’ki amaçsızda yaşayamıyor insan, hedeflerine emekleri doğrultusunda ulaşabilmiş pek az insan tanıyorum hayatımda, öyle bir düzen içerisindeyizki, doğrunun korkup çekildiği yanlışın cesaretle atıltığı günlerdeyiz, gök yüzüne bir daha bakalım tüm huzuru onda ve doğada elbetteki bulabiliriz buna eminim...

Yazan-Edibe Toğaç