Delidolu olmak geldi içimden. Mesela anlamsız kahkahalar atmak… Ayakkabılarımı elime alıp çimenlerde koşmak… Şurada oturan yakışıklıya tüm yanlış anlaşılmaları göze alan cesur bir bakış fırlatmak…


Sonuçta içim temiz olduktan sonra ne düşünürse düşünsün, değil mi? Ben sadece gözlerindeki mavi suya takıldım… Orada süzülüp giden bir yelkenli var, o görmüyor olsa da. Bu yüzden hanımların ilgisinden fazlasıyla bunalmış olması hiç umurumda değil… Yelkenliyle aramdaki ilişkiye burnunu sokma hakkını vermez, bakışlarımın ona çağrıştırdığı ‘sırnaşık kız tabloları’nın şu an zihninde resmi geçit yapıyor olması…



Üstelik yaşım da epeyce büyük ondan. En azından bu noktada ayırmalı beni, gözlerine dalıp giden hemcinslerimden. Yok, öyle böyle değil, gerçekten çok kızdı bana. Yaşmış, iç temizliğiymiş, dinleyeceği yok yakışıklının. O kadar çok hanım bakışına muhatap olmuş ki, artık hayranlıkla seyredilmeden, sadece seyredebilmenin neye benzediğini deneyimlemek istiyor… Ve mümkünse birinden hoşlanılacaksa ilk görüp ilk hoşlanan kendisi olmak… Bu kadarcık bir şeyi bile çok görüyor ona kızlar. O farkında olmasa da gözleri kendinden bağımsız, öyle bir çağırıyor ki derinlerine, bu yüzden ilk gören de ilk beğenen de o kızlardan biri oluyordur diye tahmin etmek hiç de güç değil...



“Tamam yakışıklı…” diyorum ona gözlerimle. “Her ne kadar beni yanlış anlamış olsan da seni çok iyi anlıyor ve asla suçlamıyorum. Gerçi o yelkenlide takıldı kaldı aklım… Ama seni buna ikna etmem çok zor anlaşılan. Sağolsunlar hemcinslerim tam da anladığın şekilde o kadar çok bakmışlar ki sana, ister genç kız olsun, ister orta yaşta bir kadın fark etmiyor senin için… tüm kadınların gözlerinde aynı anlamı buluyorsun artık.”



Mesela benim ilk gençlik dönemimde erkeklerin önüne daha geniş bir yelpaze sunardı hanımlar. Yanakları pembeleşiveren kızlar da olurdu; rahat tavırlı, kahkahalar atıp duran kızların yanında. Bir erkek bir genç kız kendisine öylesine baktığında, hemen ona çok önceden tanıdığı biri gibi aşina gözlerle bakmaz, çünkü onunla ilgili değişik seçenekler olduğunu bilirdi. Çünkü o zaman hanımlar bu kadar çok benzemezdi birbirine. Utananlar, eline erkek eli değmemişler, abisi okuldan bir erkek öğrenciyle bir arada görüp de farklı anlamlar verecek diye ödü patlayanlar da olabilirdi o hanım kalabalığında.



O zamanlar erkek olmak daha cakalı bir şeydi yani. Bakışları karşısında kızaran bir kız kadar bir erkeği erkek gibi hissettiren daha güçlü bir şey olabilir mi?



Büyük şehir erkeğinden bunu çaldı işte kızlar, kadınlar. Rolleri değiştiler. Çapkın gülüşler gönderdiler onlara, göz kırptılar. Hatta laf atanları bile oldu. Bardan adam kaldıranları…



Tabii karısını yemeğin tuzu çok kaçmış diye dövenler, boşanmak istedi diye öldürenler de yok değil aramızda… Arkalarında bıraktıkları köylerini, kasabalarını buralarda yaşatmaya devam eden inatla… Büyük şehirde yaşayan ama büyük şehir insanı olamamış…



…Ve onların o çapkın kızları bambaşka bir ışıkta gösterip onlara baktıkça “iyi ki böyle medeni bir dünyada yaşıyoruz” dedirtecek kadar karanlığa mahkum olmuş karıları, kızları… Geceyle gündüz kadar, iyiyle kötü kadar tezat görünümler sunan o kızlarla… Sundukları o perişan görünümle kendilerinden en uzakta kalan nokta neresiyse oraya doğru çeviren pusulamızı… Doğru yönü şaşırtacak kadar tepkisel davranışlara sürükleyen bizi… Büyük şehir erkeğinden rolünü çalan kızları ve o kızların ‘medeniyet’ adına onları böyle yetiştiren annelerini, babalarını gün be gün daha büyük bir çoğunluğa ulaştıran… Bedensel gücünü anlamsız bir ayrıntı gibi üzerinde taşıyan, çünkü o gücün hiçbir işe yaramadığı, hiçbir zaman sevdiği kızın kahramanı olamayacak küskün erkeklerle dolduran şehri…