Varolmanın koşulu;
Çevremizi yıkıp dökmek, geride kırılmış kalpler, buruk yürekler, hüzünlü bakışlar bırakmak ve hatta ses vermiyorsa silip atmak değildir var olmak. En çaresiz en güçsüz zamanlarımızda ışık olan insancıkları derinden fark edip geçmişimizin temiz sayfalarında anılarımızda yer vermeliyiz diye düşünürüm hep.

Her kaybettiğimiz erdemli insan bir yanımızıda alıp götürmez mi? Yenildikçe, kaybettikçe hatırlamaz mıyız hiç o sıcak doğal insanları? görmemezlikten geldiğimiz alçakgönüllü insanlar, kaybettiğimiz güzel bir dünya ve iyi bir gelecek aslında. Kendimize dahi yabancılaştığımız dünyamızda, ilişkilerimize katkısı olan bir yanıyla yaralı ama yinede en çıkmaz zamanlarımızda... Bu güzel ve değerli insancıklar; bazen yanıbaşımızda sesiz ve suskun bekler; bazen üretkenliğiyle karşımıza çıkıverir. Sözünü kamoyundan esirgemeyen dobradır belki; kimi zaman kendini anlatmak için çırpınmadan öylece bakan bir insandır. Sokak başlarında yük taşıyan, kahvede bekleyen dik kafalı gördüğümüz bir delikanlı, bir simitçi, ayakabı boyacısı, sekreter, yolda hayatından bezmiş bir genç, belki de sürekli akıl dinleyen bir çocuk o; zaman zaman elinde olmayan yanlış hayatlara sürüklenmiş insanlarımız. Ne yapmalıyız ? İnsanların ne yapması gerektiğini anlamak hiç kuşkusuz zor. Ancak bir şey biliyorumki; yakınımızda olanları yok saymamak. Söyleyecek sözleri varsa söylemeliler. Ötekileştirilme ve dışlanma durumuna düşülmemeli ki; kin nefret gelişmesin. Yoksa farkında olmadan savaşlara katkı sağlamış oluyoruz bence. İnsanların birbirlerine ihtiyacı olduğunu ve güzelliklere yakışan bir varlık olduğumuza inanıyorum. Barış dolu ilişkiler, güzel bir gelecek için...