Sana karşı pek çok duygum var içimde yaşayan... Ama en kuvvetlisi kızgınlık galiba...
En zayıf olduğum zamanlarda bile sana ve senle ilgili hissiyatıma sahip çıkma adına hep civanmert bir tutum sergilemeye çalıştım. İnkar etmedim ve vaatler vermedim. Hal böyleyken sen,
Küçük bir kızı avutur gibi bütün klasik gelecek resimlerini çizerken belleğime, peşi sıra toplum içinde geçirdiğin buhranlı inkar nöbetlerinde kattın beni yitiklerinin arasına defalarca.
İşin ciddiye bindiği her lahza, kendini aile, töre, din, millet, mefkure gibi vazgeçilmez etik değerlerin ardına gizleyerek, beni "bencil", kendini "adanmış" ilan ettin.
Oysa aşk’ın topluma rağmen yaşanmışlığını duymuştum da toplum yüzünden aforoz edilişine ilk kez şahit oluyordum. Aşk gibi gelişimi durdurulamayan, önü alınamayan bir his şelalesi nasıl evcilleşip durgun bir gölete dönüşebilirdi?!
Herkese acıdın en çok da bana... Öyle bir acıma ki hayatımda olanlara ve hayatına girdiklerime kadar kapsayıcı bir merhamet kümesi var. Belki her şeye katlanan ben, buna katlanamadım. Merhametin bu kadarı yüreğimi acıttı. Ne yürekliymişsin diyemiyorum ne acı!
İnsan ya vurmamalı ya da acımamalı zira!