O şehit babalarının tabutlarına koşturan kız çocuklarını görünce, eminim ki sizlerin de yüreğiniz acımıştır, kim bilir neler hissettiniz sizler de o haberi izlerken, her şehit haberini izlediğinizdeki gibi ve neler düşündünüz kim bilir?

Hiç tanımadığım kişiler oluşuna rağmen, yine acıdı, yine yangın düştü tam orta yerine yüreğimin. Ben yandıysam bu denli, kendi ocaklarını, ana babalarını, eş ve çocuklarını, tanıyanlarını nasıl yaktı kim bilir bu haber?

Diyarbakır’daki o şehit kızı geldi gözümün önüne, babasının mezarı başındaki feryadı şu an kulaklarımda: BABAMI ÖLDÜRDÜLER BENİM.

Yıllar sonra bile hâlâ her babası bir şekilde ölen çocukla, benim babam da ölür bir kez daha. O akşam da öyle olmuştu. O akşam da bir kez daha babam ölmüş, daha doğrusu öldürülmüştü benim de. O küçük kızı o kadar iyi anladım ki o akşam, o kadar hissettim ki acısını!..
…….

Babanız öldü mü sizin? Hele ki öldürdüler mi babanızı? Hayır mı? Bilemezsiniz o halde. Hele ki o yaşta bir kız çocuğu değilseniz hiç bilemezsiniz!

O yaşlardaki bir kız çocuğu için baba nedir, ne denli gereksinimi vardır o kız çocuğunun babaya, neler de ölmüştür babasıyla birlikte, o avuçladığı toprağın altına neleri de gömmüştür babasıyla birlikte bilemezsiniz.

Bayramlarda, babalar gününde herkes babasının elini öperken, baba dediği her anda bin baba çıkarken dudakları arasından, bir kez bile söyleyememek o özlediği sözcüğü nasıl burar, nasıl acıtır, nasıl kanatır içinde bir yerleri, nasıl büker boynu bilemezsiniz.

Bilemezsiniz ak gelinlikle, babasız bir baba ocağından gelin gidişin burukluğunu. Baba eli öpememenin saplanışını yüreğinize kor bıçak gibi o kapıdan çıkarken… Her kızına al kuşak bağlayan babayı gördüğünüzde, nasıl acır içinizde bir yerler, acımasız bir el nasıl kopartır aynı anda da dağlar yüreğinizi bilemezsiniz.

Güvençtir baba kız çocuğu için. Erkek için de öyle pek tabii ki ama kız için daha bir başka. Olsun varsın, babam var benim diyebilmek. Sırtını sıvazlayacağını, gerekirse yaslanabileceği, gerekirse kucağında ağlayacağı bir babanın var olduğunu bilmek ne büyük servettir bilemezsiniz.

Gidişiyle, ardında ne büyük boşluklar bıraktığını, asla hiçbir erkeğin dolduramayacağı değerlerin, sevgilerinin de gittiğini, bittiğini onunla birlikte bilemezsiniz.

Hiçbir erkek öyle, öylesi duygularla okşamayacaktır saçlarınızı, öpmeyecektir alnınızı, yanaklarınızı bundan böyle, bilemezsiniz.

Elinde olmaksızın da olsa, kendi isteğiyle olmasa da, ilk terk edilişinizi, bir erkeğin terk edişini yaşarsınız onun gidişiyle. Asla unutulmayacak, bambaşka, hayırla, duayla özlemle anılacak terk edilişinizdir o bilemezsiniz.

Normal, sıradan bir ölümse; kader dersiniz, ecel dersiniz, isyan edemez, yutkunur, tıkanır, yine aynı acıyla dağlanır ama tevekkülle boyun eğersiniz.

Bu da, böylesi de bir şekilde ecel, bir şekilde kaderdir bilirsiniz ama…

Öldürmüşse birileri babanızı!

Diyemezsiniz, diyemezsiniz!..


p.r.alkan